Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Δεν μπορεί να πιστεύει κανείς στις αρχές και στην πολιτική του Παπανδρέου και να ψηφίζει Τσίπρα

Το σχόλιο αυτό απευθύνεται στους χιλιάδες φίλους που στήριξαν την πολιτική, την πρακτική, την ιδεολογική και φιλοσοφική προσέγγιση του Γιώργου Παπανδρέου.

Αφορμή για αυτό, υπήρξε η αίσθηση που δημιουργήθηκε ότι η νέα μόδα που τείνει να κυριαρχήσει στην πολιτική μας ζωή, αρχίζει να «ιδεολογικοποιείται» και στον κύκλο μας. Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι κοινό όμως, μπορεί να έχουμε εμείς, με το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα;

Ο Παπανδρέου δίδαξε πολιτικό πολιτισμό, με τη συμπεριφορά και τους τρόπους του στην πολιτική αντιπαράθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δίδαξε τη νομιμοποίηση των προσβολών, των προπηλακίσεων και προώθησε στο όνομα των ψήφων μια εμφυλιακού τύπου κατάσταση στη χώρα μας, τα τελευταία 2 χρόνια.

Ο Παπανδρέου είχε όραμα για την Ελλάδα και τόλμησε να πει αλήθειες που του κόστισαν.
Ανέδειξε θέματα που τα συζητούσε μέρος της κοινωνίας, αλλά ποτέ κανείς πολιτικός εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για να φανεί αρεστός, έφτασε στο σημείο να δικαιώνει τη στάση ακόμη και εκείνων που κατακρατούσαν το ΦΠΑ, τον οποίο εμείς, ως καταναλωτές πληρώναμε.

Ο Παπανδρέου εφάρμοσε στην πράξη το δικαίωμα στη ζωή των νόμιμων μεταναστών στη χώρα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τους χρησιμοποίησε, με κίνδυνο ακόμη την ίδια τους τη ζωή σε στημένες απεργίες πείνας.
Ο Παπανδρέου κατέθεσε συγκεκριμένη πρόταση εκλογικού νόμου για να παταχθεί η αδιαφάνεια, η ρουσφετολογία, και οι πελατειακές σχέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απλά επαναλαμβάνει το στερεότυπο σύνθημα δεκαετιών της απλής αναλογικής που τον βολεύει αριθμητικά να αυξήσει τις έδρες του.

Ο Παπανδρέου προώθησε ουσιαστικά τη συμμετοχική δημοκρατία στη χώρα, με τη ,,δημόσια διαβούλευση,, την ,,διαύγεια,, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σε παραδοσιακά συνθήματα, χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Ο Παπανδρέου συγκρούστηκε με συντεχνίες και συμφέροντα που κλέβουν τα χρήματα του εργαζόμενου και του συνταξιούχου, την ώρα που ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογούσε κάθε συντεχνιακή πρακτική, ακόμα και στην περίπτωση που ήταν κραυγαλέα σιωπούσε.

Ο Παπανδρέου μιλούσε για αλλαγή νοοτροπίας, για σύνδεση της οικολογίας με τη καθημερινότητά μας, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που είχε να αντιπαραταχθεί ήταν το ,, δεν πληρώνω,,

Ο Παπανδρέου έδινε σκληρές μάχες στην Ευρώπη και στο κόσμο, με χώρες που κυριαρχούσαν οι συντηρητικές δυνάμεις, κατάφερε να κάνει συμμάχους κόμματα αριστερά και οικολογικά ανά τον κόσμο, την ώρα που ο Τσίπρας ήθελε να επιβιώσει στις 12 τάσεις- συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Παπανδρέου πρότεινε δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση και ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε αντιπροτείνοντας τις εκλογές ως μόνη «πραγματική» αποτύπωση της λαϊκής θέλησης.

Ο Παπανδρέου έδωσε μάχες και κέρδισε. Κατόρθωσε σε μια ανέτοιμη και χωρίς διάθεση Ευρώπη, να φτιάξει το μηχανισμό στήριξης, να γλιτώσει η χώρα από την στάση πληρωμών, να αναδείξει το πρόβλημα σε ευρωπαϊκό και ο ΣΥΡΙΖΑ, απλά, κατέβαζε τον κόσμο στους δρόμους και εμπόδιζε τους τουρίστες να έρθουν στη χώρα.

Τι έγινε τα τελευταία 2 χρόνια, που δεν ήταν μέσα στις δανειακές συμβάσεις; Όπως ο εξορθολογισμός των δαπανών του δημοσίου, η διαφάνεια, η καλλιέργεια φορολογικής συνείδησης, η δικαιοσύνη, η αλλαγή στο χώρο της παιδείας κλπ.

Ποια ήταν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίδραση σ όλα.
Και πολλά άλλα.

Κανείς από εμάς και πολύ περισσότερο, ο Παπανδρέου ο ίδιος, δεν τάχθηκε υπέρ της περικοπής μισθών και συντάξεων. Όμως, στο σημείο που μας είχε οδηγήσει η ΝΔ και η πρακτική και λογική δεκαετιών ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος ( δεν εννοούμε μόνο τους πολιτικούς) δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Το ερώτημα λοιπόν είναι:

Σώσαμε την Ελλάδα από την πτώχευση ή την καταστρέψαμε.

Αν την σώσαμε, τότε δεν μπορεί να έχουμε κανένα κοινό με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αν ακολουθούσαμε την δική τους πολιτική θα είχαμε ήδη από καιρό πτωχεύσει.

Αν όμως, το σημείο αιχμής που προσελκύει τον κόσμο είναι η αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, τότε δυο σημεία πρέπει να αναφερθούν.

1. Ποιος έδωσε τις μάχες για ένα καλύτερο μνημόνιο. Αυτός που τις έδινε στην πράξη ή αυτός που καθότανε στα κλειστά κομματικά γραφεία στην Αθήνα;

2. Σήμερα δεν είναι 2010. Η αλλαγή στην Γαλλία, ο κίνδυνος καταποντισμού της Μέρκελ στις επόμενες εκλογές , η επέκταση του προβλήματος και σε άλλες χώρες (μην ξεχνάμε ότι ο Παπανδρέου είχε βρει κλειστές πόρτες όταν μίλησε για συμμαχία με Ισπανία και Πορτογαλία, γιατί εκείνοι τότε θεωρούσαν ότι δεν τους αφορά το πρόβλημα), αφήνουν προοπτική αλλαγών. Θα ήταν αφελής αν πίστευε κανείς ότι η Μέρκελ φοβήθηκε τον Τσίπρα, τον οποίο απέφυγε διπλωματικά να συναντήσει, όπως και ο Ολάντ.

Ολοκληρώνοντας, όποιος σήμερα θεωρεί κάτι ιδιαίτερο τη ρητορική Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ αρκεί να δει την επιστολή του στους ευρωπαίους ηγέτες. Θα μπορούσε να ήταν ένα κείμενο ευχών του Μητροπολίτη πάσης Ελλάδας Ιερώνυμου. Δεν θα βρείτε πουθενά την πολεμική διάθεση όπως όταν μίλαγε στο εσωτερικό με τους χαρακτηρισμούς δωσίλογοι, Τσολάκογλου, Πινοσέτ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου θα δικαιωθεί πολύ γρηγορότερα από ότι υπολόγιζε. Ήδη στις 17 Ιουνίου οδηγούμαστε στην ουσία σε δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση (γιατί περί αυτού πρόκειται), το οποίο με πάθος πολέμησαν μέχρι και οι εντολοδόχοι των συμφερόντων βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να επιστρέψει πιο ενεργός στην εσωτερική πολιτική σκηνή, μπορεί και όχι. Η δική μας λειτουργία δεν ήταν στάση προσωπολατρίας και συμπαράταξης απλά στο όνομα Παπανδρέου. Αλλά στήριξη των δικών του προσεγγίσεων, πολιτικών επιλογών, της δική του φιλοσοφίας για την πολιτική και την καθημερινότητα.

Θα αποδειχτεί πολύ επιφανειακή και απολιτική η συμπεριφορά μας, αν στις εκλογές επιλέξουμε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.