Όταν την Δευτέρα έσκασε η βόμβα των Financial Times, περί συνωμοσίας Μπαρόζο-Σαμαρά-Βενιζέλου για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου λόγω της πρότασης δημοψηφίσματος, τα συστημικά ΜΜΕ, προεξάρχοντος του Mega tous κατελήφθησαν από αμηχανία, μη ξέροντας τι να πουν. Από χθες όμως και προεξάρχοντος του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega και του Πρετεντέρη, η γραμμή δόθηκε, την οποία μπορείτε να δείτε επακριβώς στο άρθρο του Γιώργου Κσρελιά στο Protagon με τίτλο "Οι μπούρδες για τις Κάννες". Σχολιάζει το epikairo.
"Το πολύκροτο δημοσίευμα των Financial Times για όσα έγιναν στην περίφημη σύνοδο των Καννών στις 2 Νοεμβρίου 2011, προκάλεσε αντιδράσεις από δύο πλευρές (χοντρικά).
Επίσημα από το «όλον ΠΑΣΟΚ». Βενιζέλος (εδώ) και Παπανδρέου (εδώ) ήταν πολύ προσεκτικοί. Δεν έριξαν λάδι στη φωτιά, προφανώς (και) εν όψει εκλογών. Αντίθετα, κάποιοι «κηπουροί του παπανδρεϊσμού» βγήκαν στο μεϊντάνι, για να μας πουν πάνω-κάτω ότι κάποιοι κακοί ξένοι και κάποιοι εγχώριοι προδότες ανέτρεψαν την τότε κυβέρνηση.
Ο Καρελιάς, όπως και όλο το κατεστημένο, μην νομίζετε ότι έχουν στόχο μόνο τον Παπανδρέου. Στόχος τους είναι οι "κηπουροί", δηλαδή οι απλοί πολίτες και μέλη του ΠΑΣΟΚ που πίστεψαν και πιστεύουν τον πρώην πρωθυπουργό. Το φρόνημα αυτών των απλών ανθρώπων θέλουν να κάμψουν, να σπείρουν την αμφιβολία, τον φόβο.
Οι αντιδράσεις από άλλους χώρους είναι ανεπίσημες. Κυρίως από δημοσιογραφικά όργανα της ευρύτερης Αριστεράς, τα οποία τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα επειδή «ακυρώθηκε η δημοκρατία» με τη μη διεξαγωγή του περιβόητου δημοψηφίσματος.
Επειδή τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όσους δεν έχουν κοντή μνήμη, ας πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα:
1. Με το δημοψήφισμα, που ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να κάνει ο Παπανδρέου, δεν διαφώνησαν (μόνο) η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο στις Κάννες. Πριν διαφωνήσουν αυτοί, είχε γίνει μπάχαλο στην Ελλάδα. Κανένα κόμμα δεν το είχε υποστηρίξει. Ούτε καν της Αριστεράς, που -υποτίθεται- κόπτεται για την άμεση δημοκρατία και άλλες μπούρδες. Ο Τσίπρας το είχε χαρακτηρίσει «τρικ για να αποφύγει ο Γ. Παπανδρέου την πτώση». Το ΚΚΕ είχε μιλήσει για «εκβιασμό του λαού». Ο Κουβέλης για «ψευδώνυμη επιλογή», που «βάζει τη χώρα σε περιπέτειες»(εδώ μια συνοπτική παρουσίαση των τότε αντιδράσεων).
Όντως το ρεπορτάζ δεν λαθεύει ως προς τις αντιδράσεις όλων των κομμάτων στην πρόταση δημοψηφίσματος. Αλλά μήπως υπήρχε συναίνεση σε κάτι άλλο και τα κόμματα διφώνησαν μόνο με το δημοψήφισμα; Φυσικά και όχι; Αλήθεια ποιος ήταν πίσω από τις πλατείες, την ακύρωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, τους προπηλακισμούς σε βουλευτές και υπουργούς του ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου προσωπικά σήκωναν τον σταυρό του μαρτυρίου με μια αντιπολίτευση που είχε ποντάρει στο αντιμνημόνιο, προεξάρχοντος του Σαμαρά. Επομένως γιατί παρουσιάζεται ως επιχείρημα ότι το δημοψήφισμα δεν το ήθελε κανένα κόμμα;
2. Με το δημοψήφισμα δεν συμφωνούσε το μισό ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο οι «βενιζελικοί», όπως σκόπιμα πλασάρεται σήμερα. Τέσσερις υπουργοί (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Σκανδαλίδης, Λοβέρδος) διαφώνησαν επίσημα (εδώ). Οι τρεις πρώτοι κάθε άλλο παρά «βενιζελικοί» ήταν. Φουλ παπανδρεϊκοί ήταν τότε. Ο Γιάννης Ραγκούσης, από τους στενότερους συνεργάτες του Παπανδρέου και από τους πιο καλούς υπουργούς του, ήταν ο πιο οξύς (εδώ). Κι αυτός «προδότης» ήταν; Έλεος πια.
Όντως υπήρχαν διαφωνίες στο εσωτερικό της κυβέρνησης, αλλά αυτό παρουσιάζεται από τον Καρελιά ότι ο Παπανδρέου ήταν μόνος του, δίχως την υποστήριξη των κομμάτων, αλλά και του δικού του κόμματος. Γιατί ο Καρελιάς αναδεικνύει αυτές τις διαφωνίες; Ως "Παπανδρεϊκοί" που λέει κι αυτός υπονοεί ότι υπήρχε περίπτωση η Διαμαντοπούλου ή ο Ραγκούσης να ρίξουν τον Παπανδρέου επειδή διαφωνούν; Υπονοεί ότι δεν θα ακολουθούσαν την απόφαση του Πρωθυπουργού;
3. Ο Βενιζέλος είναι αλήθεια ότι, στην πρώτη φάση, υποστήριξε το δημοψήφισμα (ο ίδιος εξήγησε αργότερα ότι αιφνιδιάστηκε από την ανακοίνωση του Παπανδρέου και δεν ήθελε να προκαλέσει πρόβλημα στην κυβέρνηση), αλλά ήταν αυτός που, μετά τις Κάννες, ανακοίνωσε ότι δεν θα γίνει. Δεν το έκανε μόνος του, αλλά «αντ' αυτού» (του Παπανδρέου - στο ίδιο αεροπλάνο ήταν πριν βγει η ανακοίνωση).
Το μεγάλο λάθος του Βενιζέλου ήταν άλλο. Και είχε προηγηθεί. Πρώτα ότι δέχτηκε να γίνει υπουργός Οικονομικών και μετά ότι έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ήταν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Αν ήθελε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, δεν έπρεπε να υποστεί το φοβερό πολιτικό κόστος, που συνεπάγεται η θέση του υπουργού Οικονομικών σε τέτοια κρίση. Τα αποτελέσματα φαίνονται σήμερα στις δημοσκοπήσεις.
Από δω αρχίζει το λακριντί. Ο Παπανδρέου, όπως φαίνεται από το δημοσίευμα, είχε άλλη εικόνα για την τύχη του δημοψηφίσματος, παρά το ότι είχε προηγηθεί "ξύλο" με τους ευρωπαίους εταίρους. Το δημοψήφισμα με άλλα λόγια ήταν υπό διαπραγμάτευση. Εντούτοις ο Βενιζέλος, τασσόμενος πλήρως στην γραμμή "αυτό το δημοψήφισμα πρέπει να το σκοτώσουμε", αποφάσισε εν αγνοία του πρωθυπουργού να πάρει πίσω το δημοψήφισμα ως μη όφειλε. Υποκατέστησε τον Πρωθυπουργό ερήμην του, λειτούργησε εκτός των αρμοδιοτήτων του. Ο Καρελιάς λέει ότι ήταν στο ίδιο αεροπλάνο. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Βενιζέλος ήρθε σε συνεννόηση με τον Παπανδρέου, αντίθετα έδρασε κατά μόνας. Και όσο για τα "λάθη" του Βενιζέλου, γελάει ο κόσμος, παρουσιάζοντας ο Καρελιάς έναν άνθρωπο που δεν ήθελε καρέκλες, αλλά αναγκάστηκε να τις πάρει. Αυτό δεν πείθει κανέναν, οπότε δεν το συνεχίζουμε.
4. Μετά τα γεγονότα των Καννών και την ακύρωση του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι θα πάρει πρωτοβουλία για να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης και μετά παραδίδει σε άλλη κυβέρνηση. Γα όσους δεν θυμούνται, ο Παπανδρέου αναζητούσε και το νέο πρωθυπουργό. Πρώτα είχε προτείνει τον Πετσάλνικο, μετά τον Κακλαμάνη (αρνήθηκε) μέχρι να έρθει ο Παπαδήμος.
Άρα τα περί «ανατροπής» της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι παραμύθια για μεγάλα παιδιά. Πριν «σκοτώσουν» το δημοψήφισμα η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, το είχε σκοτώσει ο ίδιος ο Παπανδρέου με τους (επιεικώς) απαράδεκτους χειρισμούς του.
Ξεχνάει ο Καρελιάς, ο οποίος όπως μας λέει παρακάτω έζησε τα γεγονότα από κοντά, γιατί πήρε ψήφο εμπιστοσύνης ο Παπανδρέου. Δεν πήρε για να συνεχίσει να κυβερνά, αλλά πήρε για να παραιτηθεί, κι αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου: "ήταν η πρώτη φορά που εν ενεργεία πρωθυπουργός ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης απειλούμενος από στελέχη και βουλευτές του κόμματός του ότι αν δεν παραιτηθεί δεν θα την πάρει. Δηλ πήγε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης υπό τον όρο της παραίτησής του και της πρότασης για μια άλλη κυβέρνηση με έναν άλλο πρωθυπουργό. Πώς το ξέχασαν αυτό οι φαεινοί εγκέφαλοι που έγραψαν την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ; Πώς ξέχασαν δηλαδή ότι ο ισχυρισμός τους για την ψήφο εμπιστοσύνης δεν επιβεβαιώνει τη δική τους ιστορική εκδοχή, αλλά την εκδοχή του Παπανδρέου".
Και σε όποιον ενδιαφέρεται γι' αυτούς, συνιστώ να διαβάσει το βιβλίο «Η εποχή της δοκιμασίας» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), που έγραψε ο Χάρης Καστανίδης, υπουργός εκείνη την περίοδο. Ιδιαίτερα μετά τη σελίδα 163. Περιγράφει έναν Παπανδρέου φοβισμένο και συγχυσμένο, που εντέλει δεν ήξερε τι θέλει να κάνει και πώς. Ο Καστανίδης ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Παπανδρέου και του δημοψηφίσματος. Διεγράφη από τον Παπανδρέου δυο μήνες μετά, επειδή δεν ψήφισε το νέο Μνημόνιο και τη νέα Δανειακή Σύμβαση.
Καταληκτικό συμπέρασμα: η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε από τις «ραδιουργίες» κάποιων ξένων, που συνεργάστηκαν με κάποιους εγχώριους «προδότες». Έπεσε από δικές της επιπολαιότητες και ανερμάτιστες εμπνεύσεις και αποφάσεις.
Η ιδέα του δημοψηφίσματος μπορεί, θεωρητικά, να είναι άριστη, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί έτσι όπως πήγε να το μεθοδεύσει ο τότε πρωθυπουργός: στην τούρλα του Σαββάτου, χωρίς καμιά συνεννόηση με κανένα κόμμα και χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση στο δικό του. Εζησα τα γεγονότα από κοντά. Οι περισσότεροι υπουργοί τραβούσαν τα μαλλιά τους με το δημοψήφισμα. Μας έλεγαν ότι δεν ήξεραν πού θα βγει και έτρεμαν τις επιπτώσεις του.
Τα άλλα, που λέγονται και γράφονται σήμερα, είτε από άσχετους είτε από «κολλημένους», είναι ανοησίες. Πολλή υποκρισία εκ των υστέρων. Και ορισμένα είναι συνήθη παραμύθια για μικρά παιδιά.
ΥΓ.: Για την κωλοτούμπα του Σαμαρά (αντιμνημονιακός στην πρώτη φάση, μνημονιακός μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου), είναι όλα γνωστά. Οι ψηφοφόροι τού το καταλόγισαν στις εκλογές του 2012. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα πώς εξακολουθεί να κυβερνά. Ας ψαχτούν για όσα (δεν) έκαναν οι του ΠΑΣΟΚ πριν, και οι του ΣΥΡΙΖΑ μετά και έως σήμερα.
Η πρόταση για δημοψήφισμα δεν έγινε με προαπαιτούμενο τη συναίνεση, έγινε για να δημιουργηθεί η συναίνεση, που μέχρι τότε απουσίαζε από την Ελλάδα με ευθύνη του αντιμνημονιακού Σαμαρά και της υπολοίπων δυνάμεων της ευρωπαϊκής αριστεράς. Το δημοψήφισμα προτάθηκε από τον Παπανδρέου, ώστε ο λαός κυρίαρχα να αποφασίσει για το μέλλον του, μακριά από τις αθέμιτες και υστερόβουλες μεσολαβήσεις ενός πολιτικού συστήματος που είχε αφήσει τον Παπανδρέου μόνο του μες στα κύματα. Και όσο για το παραμύθι της λύσης Παπαδήμου, δεν αποτελεί απόδειξη μη γνώσης του Παπανδρέου ακριβώς αυτές οι προτάσεις πρωθυπουργών που έκανε; Αλλά βλέπεις το game είχε κλείσει από τον Μπαρόζο που είχε διαλέξει από την λίστα τον Παπαδήμο. Και επειδή θέλουν να παρουσιάσουν τον Παπανδρέου ως ενορχηστρωτή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ο Παπανδρέου ήταν παραιτημένος πρωθυπουργός τη στιγμή που συμμετείχε. Αν δηλαδή έφευγε τι θα του έλεγαν οι Καρελιάδες; Ότι κρύβεται πίσω από τα δύσκολα. Αλλά ο Παπανδρέου ήταν εκεί για να εξασφαλίσει η χώρα μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης.
Η διαφορά της αντίληψης Παπανδρέου με όλους αυτούς είναι μια και θεμελιώδης: ο Παπανδρέου επεδίωξε να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, όπου μέσω ενός δημοψηφίσματος θα πήγαινε στις Βρυξέλλες και θα έλεγε ότι ο ελληνικός λαός αποφάσισε την παραμονή του στο ευρώ. Αντίθετα όλοι αυτοί προσπαθούν να δικαιλογήσουν την εκτροπή Μπαρόζο, βασιζόμενοι στο επιχείρημα του κινδύνου του δημοψηφίσματος, του ασταθούς Παπανδρέου. Με άλλα λόγια προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας να φύγει ο Παπανδρέου, χωρίς καν να καταψηφιστεί στη Βουλή ή από εκλογές. Δηλαδή καλώς ο ελληνικός λαός αποδέχτηκε την λύση που τους ετοίμασε ο Μπαρόζο, μια λύση από τα πάνω και όχι από τα κάτω.
Χρήσιμα τέτοιου είδους άρθρα, μας βοηθούν να καταλάβουμε ξεκάθαρα τις πεποιθήσεις μερικών για το πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία..
- See more at: http://www.epikairo.gr
Επίσημα από το «όλον ΠΑΣΟΚ». Βενιζέλος (εδώ) και Παπανδρέου (εδώ) ήταν πολύ προσεκτικοί. Δεν έριξαν λάδι στη φωτιά, προφανώς (και) εν όψει εκλογών. Αντίθετα, κάποιοι «κηπουροί του παπανδρεϊσμού» βγήκαν στο μεϊντάνι, για να μας πουν πάνω-κάτω ότι κάποιοι κακοί ξένοι και κάποιοι εγχώριοι προδότες ανέτρεψαν την τότε κυβέρνηση.
Ο Καρελιάς, όπως και όλο το κατεστημένο, μην νομίζετε ότι έχουν στόχο μόνο τον Παπανδρέου. Στόχος τους είναι οι "κηπουροί", δηλαδή οι απλοί πολίτες και μέλη του ΠΑΣΟΚ που πίστεψαν και πιστεύουν τον πρώην πρωθυπουργό. Το φρόνημα αυτών των απλών ανθρώπων θέλουν να κάμψουν, να σπείρουν την αμφιβολία, τον φόβο.
Οι αντιδράσεις από άλλους χώρους είναι ανεπίσημες. Κυρίως από δημοσιογραφικά όργανα της ευρύτερης Αριστεράς, τα οποία τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα επειδή «ακυρώθηκε η δημοκρατία» με τη μη διεξαγωγή του περιβόητου δημοψηφίσματος.
Επειδή τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όσους δεν έχουν κοντή μνήμη, ας πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα:
1. Με το δημοψήφισμα, που ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να κάνει ο Παπανδρέου, δεν διαφώνησαν (μόνο) η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο στις Κάννες. Πριν διαφωνήσουν αυτοί, είχε γίνει μπάχαλο στην Ελλάδα. Κανένα κόμμα δεν το είχε υποστηρίξει. Ούτε καν της Αριστεράς, που -υποτίθεται- κόπτεται για την άμεση δημοκρατία και άλλες μπούρδες. Ο Τσίπρας το είχε χαρακτηρίσει «τρικ για να αποφύγει ο Γ. Παπανδρέου την πτώση». Το ΚΚΕ είχε μιλήσει για «εκβιασμό του λαού». Ο Κουβέλης για «ψευδώνυμη επιλογή», που «βάζει τη χώρα σε περιπέτειες»(εδώ μια συνοπτική παρουσίαση των τότε αντιδράσεων).
Όντως το ρεπορτάζ δεν λαθεύει ως προς τις αντιδράσεις όλων των κομμάτων στην πρόταση δημοψηφίσματος. Αλλά μήπως υπήρχε συναίνεση σε κάτι άλλο και τα κόμματα διφώνησαν μόνο με το δημοψήφισμα; Φυσικά και όχι; Αλήθεια ποιος ήταν πίσω από τις πλατείες, την ακύρωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, τους προπηλακισμούς σε βουλευτές και υπουργούς του ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου προσωπικά σήκωναν τον σταυρό του μαρτυρίου με μια αντιπολίτευση που είχε ποντάρει στο αντιμνημόνιο, προεξάρχοντος του Σαμαρά. Επομένως γιατί παρουσιάζεται ως επιχείρημα ότι το δημοψήφισμα δεν το ήθελε κανένα κόμμα;
2. Με το δημοψήφισμα δεν συμφωνούσε το μισό ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο οι «βενιζελικοί», όπως σκόπιμα πλασάρεται σήμερα. Τέσσερις υπουργοί (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Σκανδαλίδης, Λοβέρδος) διαφώνησαν επίσημα (εδώ). Οι τρεις πρώτοι κάθε άλλο παρά «βενιζελικοί» ήταν. Φουλ παπανδρεϊκοί ήταν τότε. Ο Γιάννης Ραγκούσης, από τους στενότερους συνεργάτες του Παπανδρέου και από τους πιο καλούς υπουργούς του, ήταν ο πιο οξύς (εδώ). Κι αυτός «προδότης» ήταν; Έλεος πια.
Όντως υπήρχαν διαφωνίες στο εσωτερικό της κυβέρνησης, αλλά αυτό παρουσιάζεται από τον Καρελιά ότι ο Παπανδρέου ήταν μόνος του, δίχως την υποστήριξη των κομμάτων, αλλά και του δικού του κόμματος. Γιατί ο Καρελιάς αναδεικνύει αυτές τις διαφωνίες; Ως "Παπανδρεϊκοί" που λέει κι αυτός υπονοεί ότι υπήρχε περίπτωση η Διαμαντοπούλου ή ο Ραγκούσης να ρίξουν τον Παπανδρέου επειδή διαφωνούν; Υπονοεί ότι δεν θα ακολουθούσαν την απόφαση του Πρωθυπουργού;
3. Ο Βενιζέλος είναι αλήθεια ότι, στην πρώτη φάση, υποστήριξε το δημοψήφισμα (ο ίδιος εξήγησε αργότερα ότι αιφνιδιάστηκε από την ανακοίνωση του Παπανδρέου και δεν ήθελε να προκαλέσει πρόβλημα στην κυβέρνηση), αλλά ήταν αυτός που, μετά τις Κάννες, ανακοίνωσε ότι δεν θα γίνει. Δεν το έκανε μόνος του, αλλά «αντ' αυτού» (του Παπανδρέου - στο ίδιο αεροπλάνο ήταν πριν βγει η ανακοίνωση).
Το μεγάλο λάθος του Βενιζέλου ήταν άλλο. Και είχε προηγηθεί. Πρώτα ότι δέχτηκε να γίνει υπουργός Οικονομικών και μετά ότι έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ήταν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Αν ήθελε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, δεν έπρεπε να υποστεί το φοβερό πολιτικό κόστος, που συνεπάγεται η θέση του υπουργού Οικονομικών σε τέτοια κρίση. Τα αποτελέσματα φαίνονται σήμερα στις δημοσκοπήσεις.
Από δω αρχίζει το λακριντί. Ο Παπανδρέου, όπως φαίνεται από το δημοσίευμα, είχε άλλη εικόνα για την τύχη του δημοψηφίσματος, παρά το ότι είχε προηγηθεί "ξύλο" με τους ευρωπαίους εταίρους. Το δημοψήφισμα με άλλα λόγια ήταν υπό διαπραγμάτευση. Εντούτοις ο Βενιζέλος, τασσόμενος πλήρως στην γραμμή "αυτό το δημοψήφισμα πρέπει να το σκοτώσουμε", αποφάσισε εν αγνοία του πρωθυπουργού να πάρει πίσω το δημοψήφισμα ως μη όφειλε. Υποκατέστησε τον Πρωθυπουργό ερήμην του, λειτούργησε εκτός των αρμοδιοτήτων του. Ο Καρελιάς λέει ότι ήταν στο ίδιο αεροπλάνο. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Βενιζέλος ήρθε σε συνεννόηση με τον Παπανδρέου, αντίθετα έδρασε κατά μόνας. Και όσο για τα "λάθη" του Βενιζέλου, γελάει ο κόσμος, παρουσιάζοντας ο Καρελιάς έναν άνθρωπο που δεν ήθελε καρέκλες, αλλά αναγκάστηκε να τις πάρει. Αυτό δεν πείθει κανέναν, οπότε δεν το συνεχίζουμε.
4. Μετά τα γεγονότα των Καννών και την ακύρωση του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι θα πάρει πρωτοβουλία για να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης και μετά παραδίδει σε άλλη κυβέρνηση. Γα όσους δεν θυμούνται, ο Παπανδρέου αναζητούσε και το νέο πρωθυπουργό. Πρώτα είχε προτείνει τον Πετσάλνικο, μετά τον Κακλαμάνη (αρνήθηκε) μέχρι να έρθει ο Παπαδήμος.
Άρα τα περί «ανατροπής» της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι παραμύθια για μεγάλα παιδιά. Πριν «σκοτώσουν» το δημοψήφισμα η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, το είχε σκοτώσει ο ίδιος ο Παπανδρέου με τους (επιεικώς) απαράδεκτους χειρισμούς του.
Ξεχνάει ο Καρελιάς, ο οποίος όπως μας λέει παρακάτω έζησε τα γεγονότα από κοντά, γιατί πήρε ψήφο εμπιστοσύνης ο Παπανδρέου. Δεν πήρε για να συνεχίσει να κυβερνά, αλλά πήρε για να παραιτηθεί, κι αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου: "ήταν η πρώτη φορά που εν ενεργεία πρωθυπουργός ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης απειλούμενος από στελέχη και βουλευτές του κόμματός του ότι αν δεν παραιτηθεί δεν θα την πάρει. Δηλ πήγε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης υπό τον όρο της παραίτησής του και της πρότασης για μια άλλη κυβέρνηση με έναν άλλο πρωθυπουργό. Πώς το ξέχασαν αυτό οι φαεινοί εγκέφαλοι που έγραψαν την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ; Πώς ξέχασαν δηλαδή ότι ο ισχυρισμός τους για την ψήφο εμπιστοσύνης δεν επιβεβαιώνει τη δική τους ιστορική εκδοχή, αλλά την εκδοχή του Παπανδρέου".
Και σε όποιον ενδιαφέρεται γι' αυτούς, συνιστώ να διαβάσει το βιβλίο «Η εποχή της δοκιμασίας» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), που έγραψε ο Χάρης Καστανίδης, υπουργός εκείνη την περίοδο. Ιδιαίτερα μετά τη σελίδα 163. Περιγράφει έναν Παπανδρέου φοβισμένο και συγχυσμένο, που εντέλει δεν ήξερε τι θέλει να κάνει και πώς. Ο Καστανίδης ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Παπανδρέου και του δημοψηφίσματος. Διεγράφη από τον Παπανδρέου δυο μήνες μετά, επειδή δεν ψήφισε το νέο Μνημόνιο και τη νέα Δανειακή Σύμβαση.
Καταληκτικό συμπέρασμα: η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε από τις «ραδιουργίες» κάποιων ξένων, που συνεργάστηκαν με κάποιους εγχώριους «προδότες». Έπεσε από δικές της επιπολαιότητες και ανερμάτιστες εμπνεύσεις και αποφάσεις.
Η ιδέα του δημοψηφίσματος μπορεί, θεωρητικά, να είναι άριστη, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί έτσι όπως πήγε να το μεθοδεύσει ο τότε πρωθυπουργός: στην τούρλα του Σαββάτου, χωρίς καμιά συνεννόηση με κανένα κόμμα και χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση στο δικό του. Εζησα τα γεγονότα από κοντά. Οι περισσότεροι υπουργοί τραβούσαν τα μαλλιά τους με το δημοψήφισμα. Μας έλεγαν ότι δεν ήξεραν πού θα βγει και έτρεμαν τις επιπτώσεις του.
Τα άλλα, που λέγονται και γράφονται σήμερα, είτε από άσχετους είτε από «κολλημένους», είναι ανοησίες. Πολλή υποκρισία εκ των υστέρων. Και ορισμένα είναι συνήθη παραμύθια για μικρά παιδιά.
ΥΓ.: Για την κωλοτούμπα του Σαμαρά (αντιμνημονιακός στην πρώτη φάση, μνημονιακός μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου), είναι όλα γνωστά. Οι ψηφοφόροι τού το καταλόγισαν στις εκλογές του 2012. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα πώς εξακολουθεί να κυβερνά. Ας ψαχτούν για όσα (δεν) έκαναν οι του ΠΑΣΟΚ πριν, και οι του ΣΥΡΙΖΑ μετά και έως σήμερα.
Η πρόταση για δημοψήφισμα δεν έγινε με προαπαιτούμενο τη συναίνεση, έγινε για να δημιουργηθεί η συναίνεση, που μέχρι τότε απουσίαζε από την Ελλάδα με ευθύνη του αντιμνημονιακού Σαμαρά και της υπολοίπων δυνάμεων της ευρωπαϊκής αριστεράς. Το δημοψήφισμα προτάθηκε από τον Παπανδρέου, ώστε ο λαός κυρίαρχα να αποφασίσει για το μέλλον του, μακριά από τις αθέμιτες και υστερόβουλες μεσολαβήσεις ενός πολιτικού συστήματος που είχε αφήσει τον Παπανδρέου μόνο του μες στα κύματα. Και όσο για το παραμύθι της λύσης Παπαδήμου, δεν αποτελεί απόδειξη μη γνώσης του Παπανδρέου ακριβώς αυτές οι προτάσεις πρωθυπουργών που έκανε; Αλλά βλέπεις το game είχε κλείσει από τον Μπαρόζο που είχε διαλέξει από την λίστα τον Παπαδήμο. Και επειδή θέλουν να παρουσιάσουν τον Παπανδρέου ως ενορχηστρωτή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ο Παπανδρέου ήταν παραιτημένος πρωθυπουργός τη στιγμή που συμμετείχε. Αν δηλαδή έφευγε τι θα του έλεγαν οι Καρελιάδες; Ότι κρύβεται πίσω από τα δύσκολα. Αλλά ο Παπανδρέου ήταν εκεί για να εξασφαλίσει η χώρα μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης.
Η διαφορά της αντίληψης Παπανδρέου με όλους αυτούς είναι μια και θεμελιώδης: ο Παπανδρέου επεδίωξε να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, όπου μέσω ενός δημοψηφίσματος θα πήγαινε στις Βρυξέλλες και θα έλεγε ότι ο ελληνικός λαός αποφάσισε την παραμονή του στο ευρώ. Αντίθετα όλοι αυτοί προσπαθούν να δικαιλογήσουν την εκτροπή Μπαρόζο, βασιζόμενοι στο επιχείρημα του κινδύνου του δημοψηφίσματος, του ασταθούς Παπανδρέου. Με άλλα λόγια προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας να φύγει ο Παπανδρέου, χωρίς καν να καταψηφιστεί στη Βουλή ή από εκλογές. Δηλαδή καλώς ο ελληνικός λαός αποδέχτηκε την λύση που τους ετοίμασε ο Μπαρόζο, μια λύση από τα πάνω και όχι από τα κάτω.
Χρήσιμα τέτοιου είδους άρθρα, μας βοηθούν να καταλάβουμε ξεκάθαρα τις πεποιθήσεις μερικών για το πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία..
- See more at: http://www.epikairo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.