Το... ηθικόμετρο του Βαγγέλη

Ομολογώ δυσκολεύτηκα αρκετά να αντιληφθώ τη στάση του Β. Βενιζέλου στο προχθεσινό πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Παρά την προσπάθειά μου να δω τα πράγματα υπό το δικό του πρίσμα κι αφού επιστράτευσα όλη μου την καλή πρόθεση, δεν τα κατάφερα.

Μίλησε για ύπουλους υπονομευτές, για εχθρικά στελέχη, για αμφισβητίες και για την κατάρα της εσωστρέφειας που χρόνια ταλαιπωρεί το Κίνημα, για να καταλήξει στο ότι «είναι ανήθικο ορισμένοι να θέτουν θέμα ηγεσίας». Προφανώς ο Β. Βενιζέλος έχει δικό του "ηθικόμετρο", αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς αυτή του τη δήλωση;

Αστραπιαία, μου ήρθε στο μυαλό η δήλωσή του όταν τον Σεπτέμβριο του 2007, λίγο πριν τις εσωκομματικές εκλογές έξω, από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη ο γνωστός Δημήτρης Ρέλλος, ένας απλός πολίτης με ιδιαιτερότητες, τον... μπουγέλωσε ρίχνοντάς του καφέ.

Ο Βενιζέλος δεν μπόρεσε να κρύψει την οργισμένη αντίδραση και τον εμφανή θυμό του, βλέποντας και τότε «υπονομευτές» της υποψηφιότητάς του για την προεδρία του Κινήματος. «Καταλαβαίνω ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή... Ορισμένοι καταστρέφουν το πολιτικό κεφάλαιο της δημοκρατικής παράταξης. Εγώ ως μελλοντικός ηγέτης όλης της παράταξης συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους, συγχωρώ τους επαγγελματίες που γίνονται καθοδηγούμενα όργανα σε μία αθλιότητα... υπονομεύουν την παράταξη, έχουν ευθύνες αυτοί που καθοδηγούν και υποθάλπουν αυτή την αντιαισθητική κατάσταση» δήλωσε τότε χαρακτηριστικά, μια δήλωση που την πλήρωσε πολύ ακριβά αφού οι ψηφοφόροι και φίλοι του ΠΑΣΟΚ τότε εξαιτίας του ύφους και του τρόπου που αντέδρασε, του γύρισαν την πλάτη στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν αναδεικνύοντας πρόεδρο του Κινήματος τον Γ. Παπανδρέου για δεύτερη συνεχή τετραετία.

Του επεισοδίου αυτού, είχε προηγηθεί η περιβόητη και αιφνιδιαστική δήλωση Βενιζέλου στο Ζάππειο Μέγαρο τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Σεπτεμβρίου, λίγο μετά δηλαδή που έκλεισαν οι κάλπες αναδεικνύοντας πρώτο κόμμα τη ΝΔ, όπου ζωντανά σε όλα τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια ξεκαθάρισε ότι όχι μόνο θέτει θέμα ηγεσίας αλλά ότι ο ίδιος διεκδικεί την αρχηγία του κόμματος. Τότε μαζί του τάχθηκαν αμέσως στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Κίμων Κουλούρης και ο Χρίστος Βερελής (έχει κι αυτή η λεπτομέρεια ξεχωριστή σημασία).

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ποτέ δεν αποδέχθηκε ότι ο Γ. Παπανδρέου ήταν καταλληλότερος από τον ίδιο για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός.
Η ιστορία γνωστή από κει και έπειτα. Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 2009, ακολούθησε μια ταραγμένη κοινωνικά και πολιτικά περίοδος λόγω της προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ με τον Β. Βενιζέλο να κατέχει σημαντικά αξιώματα δείχνοντας διάθεση συνεργασίας, μέχρι την "κωλοτούμπα" του δημοψηφίσματος το οποίο είχε ζητήσει ο Γ. Παπανδρέου. Ο Βενιζέλος ενώ είχε συμφωνήσει μαζί του, τρεις ημέρες μετά τάχθηκε δημοσίως κατά της διαδικασίας.

Ένα σκοτεινό παρασκήνιο, πολλά λάθη και προφανώς αρκετοί υπονομευτές οδήγησαν στην παραίτηση-ανατροπή του Γ. Παπανδρέου, εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας, κι από κει και πέρα άνοιξε ο δρόμος για τον Βενιζέλο. Στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στις 12 Μαρτίου του 2012 ανακηρύχθηκε ο μοναδικός υποψήφιος για το αξίωμα του προέδρου του κόμματος.

Μεσολάβησαν οι εθνικές εκλογές και από το 2013 στηρίζει την κυβέρνηση του Α. Σαμαρά, με νύχια και δόντια με αποτέλεσμα να αποτελεί αφενός μεν δεκανίκι της ΝΔ και αφετέρου τροχοπέδη για την διαμόρφωση μιας σύγχρονης κεντραριστεράς, όπως η ανάγκη και οι εποχές επιβάλλουν.

Ο Β. Βενιζέλος βλέπει παντού υπονομευτές, αλλά αρνείται να δει την αλήθεια, τις ευθύνες του και την αδιαλλαξία του. Η μάλλον κάνει ότι δεν βλέπει, γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως αν απομακρυνθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, τότε θα γραφτεί το τέλος της πολιτικής του καριέρας και σίγουρα όχι με χρυσά γράμματα. Ετσι κι αλλιώς όμως αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορέσει να το αποφύγει, γιατί αν και ευφυής έπεσε θύμα της παρορμητικότητας, της αλαζονείας και της δίψας του για εξουσία. Αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Το κάλεσμα για συστράτευση είναι απολύτως προσχηματικό και η εμμονή του να παραμείνει στην κυβέρνηση, ναρκοθετεί και το ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης. Όσο καθυστερεί να το αποδεχθεί, τόσο υπονομεύει ο ίδιος το μέλλον όχι μόνο του κόμματος αλλά της ευρύτερης Κεντροαριστεράς... Αυτά τα ολίγα περί υπονομευτών και ανηθικότητας.

Μαίρη Φώτη

http://www.proodos.net/