Είναι αυτά εκείνα τα λίγα λεπτά που θες να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς διαβάζεις. Τι είναι αυτοί οι αριθμοί; Πως βγαίνουν αυτά τα ποσά; Πως είναι δυνατόν; Που θα τα βρεις; Που έχουν πάει; Είναι καταπληκτικό πως μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, σχεδόν δευτερόλεπτα το μυαλό διατρέχει με ιλλυγγιώδεις ρυθμούς όλη τη ζωή σου τον τελευταίο χρόνο για να διαπιστώσει τι ακριβώς πληρώνει … Τι ακριβώς απολαμβάνει με αυτά που πληρώνει. Ποιότητα ζωής, δουλειά, μεταφορές, αξιοπρέπεια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παιδεία, πολιτισμό, κράτος δικαίου; Τι;
Είναι καταπληκτικό πως καταφέρνεις και δουλεύεις, βγάζεις κάποια χρήματα για να βιοπορίζεις και βγαίνεις έξοδα και διατροφή. Και σαν να μην ήταν αυτό μεγάλο κατόρθωμα από μόνο του, έρχεται το κράτος και σου λέει: Όχι, θα κρατήσεις και για μένα το πιο μεγάλο κομμάτι … ακόμα κι αν δεν έχεις να μου το δώσεις.
Να το δώσω! Γιατί πιστεύω ότι ο πολίτης πρέπει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτεία του. Και σε ψυχή και προσφορά αλλά και σε είδος. Αλλά να απαιτεί παράλληλα. Να διεκδικεί. Όχι με φωνές και αντάρες, που απ’ ό,τι φαίνεται δεν «συγκινούν» και δεν επηρεάζουν πια. Να κάνει κάτι που να μπορεί πραγματικά να αλλάξει τα πράγματα.
Όχι, δεν θεωρώ επανάσταση το να μην πληρώσω. Όχι, δεν θεωρώ επανάσταση το να κάψω τη χώρα. Ούτε να βρίσω και να στραφώ αδιάκριτα κατά του καθενός. Θα πληρώσω. Όπως και ό,τι μπορώ! Θα συνεχίσω να δηλώνω τα εισοδήματά μου, κανονικά. Και να πληρώνω την – ακόμα και – παχυλότατη φορολογία μου. Γιατί έτσι πιστεύω ότι ο πολίτης πρέπει να κάνει.
Απαιτώ, όμως, από την Πολιτεία να μην περιμένει, νωχελικά, να την χρηματοδοτήσω αποκλειστικά και μόνο εγώ, ο πολίτης της. Απαιτώ η Πολιτεία να εξασφαλίζει, όπως και ο κάθε ένας από εμάς, την επιβίωσή της. Να καλύπτει τις ανάγκες της. Και να βοηθάμε μόνο για όσα δεν μπορεί να καλύψει μόνη της, γιατί απαιτούμε κοινωνικό κράτος. Αυτό να το πληρώσω από την τσέπη μου. Ακόμη και ακριβά. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, το κράτος θα πρέπει να τα εξασφαλίζει μόνο του. Και ευτυχώς δυνατότητες υπάρχουν πολλές. Κρατική περιουσία, φυσικοί πόροι, δικαιώματα. Αυτό που χρειάζεται για την αξιοποίησή τους δεν είναι τόσο το κεφάλαιο αλλά έξυπνες και λειτουργικές ιδέες. Πέρα από όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα. Όχι ξένους ή ιδιώτες απαραίτητα. Εδώ δεν είναι Βαλκάνια, δεν είναι Ευρώπη, είναι η χώρα όπου ο καθένας ζει το μύθο του. Συνήθως με δημόσιο χρήμα και αποτυχημένα project.
Όχι! Μάγκας δεν είναι αυτός που βολεύεται κάπου και κάπως, ζει τη ζωή του, την οποία πληρώνουν οι γύρω ή οι επόμενοι. Μάγκας είναι αυτός που δουλεύει, πληρώνει και απαιτεί. Αυτή είναι η επανάστασή μας … ο αγώνας ο δικός μας. Χαμένη γενιά θα ‘μαστε, όχι αν δεν έχουμε δεύτερο παντελόνι να αλλάξουμε, αλλά αν τα παιδιά μας δεν συμμετέχουν ενεργά, συνειδητά και υπεύθυνα στην κοινωνία και την πολιτεία μας. Πέρα και έξω από τις αντιλήψεις που επικρατούν σήμερα. Κι ας το πληρώσουμε και λίγο πιο ακριβά … χαλάλι τους (των παιδιών μας)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.