Τον Ιούνιο του 1982, το Ισραήλ εισβάλει στο Λίβανο.
Τον Αύγουστο του 1982, ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στη Βηρυτό.
16 Σεπτέμβρη 1982 και ώρα 18:00, τα ισραηλινά στρατεύματα ξεκινούν τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα.
Στις 18 Σεπτέμβρη, η καταμέτρηση των νεκρών (μόνον γυναικόπαιδα) φθάνει τον αριθμό των 3.000.
Στις 30 Αυγούστου 1982, θα αναχωρήσει από το λιμάνι της Βηρυτού ο Γιάσερ Αραφάτ μαζί με τους Φενταγίν της επανάστασης, με ελληνικό πλοίο.
Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα και θα βρούνε καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα.
Από τους δυτικούς ηγέτες, μόνον ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ιταλίας Σάντρο Περτίνι, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του παρείχε το Σύνταγμα της χώρας του, θα συμπαρασταθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Μελίνα Μερκούρη, πρωτοστάτησε κι αυτή σ’ αυτή την προσπάθεια να διασωθούν οι Φενταγίν της Επανάστασης, ορκιζόμενη «να καρφώσει την Παλαιστινιακή σημαία στην Ιερουσαλήμ».
Τότε, ο Καραμανλής συμβούλευε να μην αναμειχτούμε, τονίζοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου: «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».
Ο ίδιος μάλιστα τους υποδέχτηκε στο Φάληρο, παρά τις προτροπές των ισχυρών να μην εμπλακεί η χώρα μας.
Έτσι γράφεται η ιστορία και έτσι θα τη θυμόμαστε όσοι είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε εκείνες τις στιγμές.
Όχι με μισόλογα και παλαιστινιακές μαντήλες για την ανάγκη του φωτογραφικού φακού…
Για όλους αυτούς αλλά και τους κοιμώμενους της σημερινής πολιτικής σκηνής την απάντηση έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου: Λαοί που δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν μέλλον!
http://ra64.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.