«Ο πολυδιαφημισμένος πραγματισμός της Aνγκελα Μέρκελ αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη», αναφέρει το γερμανικό περιοδικό, εξηγώντας ότι οι κινήσεις της καγκελαρίου στο πεδίο της διαχείρισης της «ευρωκρίσης» είναι συγκρίσιμες με τις προσπάθειες ενός ιδιοκτήτη κατοικίας να καταπολεμήσει την υγρασία στους τοίχους του σπιτιού του με ένα νέο βάψιμο.
«Ο ευρωχώρος είναι ασθενής. Δεν θα πρέπει πλέον να κάνουμε λόγο για κρίση. Η κρίση συνεπάγεται αλλαγή και η δική μας η ασθένεια είναι χρόνια» επισημαίνει ο γερμανός αναλυτής, επικαλούμενος τη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης στις χώρες της ευρωζώνης.
«Στη Γερμανία είναι λιγότερο αισθητή αυτή η ύπουλη αρρώστια, αλλά και εδώ σημειώθηκε ξαφνικά πτώση της ανάπτυξης κατά το δεύτερο τρίμηνο του έτους. Συρρικνωνόμαστε στον ίδιο ρυθμό με την Ιταλία και με πιο ισχυρούς ρυθμούς σε σχέση με τη Γαλλία» παρατηρεί ο Μινχάου, υπενθυμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι τα επόμενα χρόνια η Γερμανία θα υποστεί και δημογραφικό σοκ.
Το ιαπωνικό παράδειγμα
Ο γερμανός αναλυτής συγκρίνει την κατάσταση στην ευρωζώνη με εκείνη της Ιαπωνίας την προηγούμενη δεκαετία για να υποστηρίξει ότι σε τελική ανάλυση «η Ιαπωνία είχε τύχη μέσα στην ατυχία της», καθώς κατόρθωσε να εξομαλύνει τη μείωση του χρέους του ιδιωτικού τομέα με την χρέωση του κράτους. «Εάν οι Ιάπωνες είχαν υιοθετήσει το γερμανικό «χρεόφρενο» ή τους δημοσιονομικούς κανόνες της συνθήκης του Μαάστριχτ, η χώρα θα είχε καταρρεύσει», εκτιμά ο Μινχάου, προβαίνοντας στο εξής συμπέρασμα: «Aκριβώς με αυτή την απειλή είμαστε τώρα αντιμέτωποι...Η κατάρρευση συνιστά μια κατάσταση διαρκούς αδυναμίας με μηδενική ανάπτυξη, υψηλά πραγματικά επιτόκια, υπερτιμημένες συναλλαγματικές ισοτιμίες- και όλα αυτά επί δεκαετίες».
Δεν αλλάζει τίποτε στην υπερχρέωση της Ελλάδας
«Βρίσκουμε μπροστά μας τώρα τις εσωτερικές αντιφάσεις μιας Νομισματικής Ένωσης, η οποία θέλει να είναι μόνο νομισματική και τίποτε περισσότερο. Αντί να επιλύσουμε την κρίση χρέους με μια διάσκεψη για το χρέος, μεταθέτουμε το πρόβλημα, δημιουργώντας πολύπλοκες ομπρέλες προστασίας, οι οποίες μεταφέρουν σε τελική ανάλυση τα χρέη από τη μία γωνία του συστήματος στην άλλη. Αυτό φαίνεται καλό, αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε στην υπερχρέωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας», επισημαίνει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου.
Ο γερμανός αναλυτής αμφισβητεί και την πολιτική της αγοράς κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ, στην οποία επιρρίπτει ότι παραμέλησε την παραδοσιακή νομισματική πολιτική, παρακολουθώντας άπρακτη την πτώση του πληθωρισμού. «Στο επισφαλές θεμέλιο μιας απατηλής ελπίδας για ανάκαμψη στηρίζεται η σημερινή φήμη της Μέρκελ. Η κατάσταση μας είναι συγκρίσιμη με εκείνη του ιδιοκτήτη μιας κατοικίας, ο οποίος βλέπει με φρίκη τον λεκέ της υγρασίας να βγαίνει κάτω από τον βαμμένο τοίχο και ο οποίος όχι μόνο έχει ξοδέψει τσάμπα λεφτά για το βάψιμο, αλλά πρέπει τώρα να δαπανήσει ακόμη περισσότερα, επειδή μετέθεσε στο μέλλον τη λύση του προβλήματος. Εμείς όλοι, εκτός από τη Μέρκελ, θα κληθούμε να πληρώσουμε ακριβά την πολιτική της καθυστέρησης», καταλήγει ο γερμανός αναλυτής. [tanea]
Εpikairo: Αν υπάρχει μέσο ενημέρωσης με υψηλή αξιοπιστία και καλή πληροφόρηση των τεκταινόμενων της κρίσης, αυτό είναι το Spiegel. Μάλιστα, οι διαρροές προς το Spiegel από κυβερνητικής πλευράς της Γερμανίας αποδεικνύονταν τόσο επιβεβαιωμένες που κανείς θεωρούσε ότι ως άμεσο συνομιλητή τους είχαν τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε. Έτσι, αποκτά ιδιαίτερη αξία όταν ένας δημοσιογράφος του Spiegel στοχοποιεί τη Μέρκελ ως υπεύθυνη για τη διαχείριση μίας ατέρμονης οικονομικής κρίσης που ταλανίζει την Ε.Ε..
Βλέποντας το ελληνικό παράδειγμα, η χώρα μας είχε την οικονομική στήριξη, χωρίς όμως ποτέ να αισθανθεί ασφαλής· εν αντιθέσει, γίναμε έρμαιο των αγορών και των οίκων αξιολόγησης. Η Ελλάδα αισθάνθηκε απομονωμένη και μετατράπηκε στο απολωλός πρόβατο της ευρώπης. Πράγματι, χρεοκοπήσαμε και σε αυτό έχουμε και αναλαμβάνουμε το πλήρες μερίδιο της ευθύνης. Εντούτοις, αποδείχθηκε ότι η Ελλάδα είχε πρόβλημα αλλά δεν ήταν το πρόβλημα της ευρωζώνης.
Παρά τη σκληρή πολιτική λιτότητας, δίκαιη στην αρχή αλλά εξοντωτική στη συνέχεια [πολλά από τα μέτρα περικοπών που ακολούθησαν το πρώτο μνημόνιο αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά], η κρίση επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη και σήμερα αγγίζει την ίδια τη Γερμανία [απόρροια της κριτικής]. Χαρακτηριστικά, το ίδιο περιοδικό αναφέρει σε προηγούμενο δημοσίευμα '' στην Ελλάδα ο μεικτός μηνιαίος κατώτατος μισθός μειώθηκε το 2012 από 751,39 ευρώ σε 586,08 ευρώ και εκτιμά ότι δεν υπήρξε κάποιο θετικό αποτέλεσμα, καθώς η ανεργία συνέχισε να αυξάνεται, ενώ η κατανάλωση μειώθηκε περαιτέρω και κλείνουν καταστήματα και μεσαίες επιχειρήσεις''.
Η δε προς τα κάτω αναπροσαρμογή του ενιαίου μισθολογίου στον Δ.Τ. και τα δυσδιάκριτα μισθολογικά όρια μεταξύ πτυχιούχων και μη, οδήγησαν στην απώλεια ρευστού από την αγορά και ικανού ανθρώπινου δυναμικού από τη χώρα.
Μάλιστα, η Μέρκελ, αντί να ενδυναμώσει τη συνοχή της ευρωπαϊκής βάσης κατά την κρίση, «έδωσε λαβές» στους ευρωσκεπτικιστές με παρεμβάσεις που αφορούσαν ακόμη και σε αλλαγή κυβερνήσεων, όπως στην ανατροπή του Γ. Παπανδρέου μέσω Μπαρόζο ή την επιλογή Μόντι στη γειτονική Ιταλία.
Η Ε.Ε., σε αντίθεση με τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία, φάνηκε άτολμη στις επιλογές της και ακολούθησε σε όλες τις περιπτώσεις την πολιτική του σφιχτού ζωναριού. Παρ' όλα αυτά, οι αντίθετες φωνές εντός της Ε.Ε. παραμένουν ελάχιστες, με τον Παπανδρέου εκτός παιχνιδιού, τον Ρέντσι σε έναν μοναχικό παρόμοιο δρόμο και τον Ολάντ όμηρο της γερμανίδας καγκελάριου. Ίσως έφτασε η ώρα μία νέας προοδευτικής συμμαχίας με αλλαγή στους οικονομικούς άξονες της ευρωπαϊκής πολιτικής, την οποία θα απαιτήσουν οι ίδιοι οι καιροί.
- See more at: http://www.epikairo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.