Υπουργοί, βουλευτές, ακόμη και αρθρογράφοι που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ανήκουν στους λεγόμενους ρεαλιστές και όχι π.χ. στην πλατφόρμα Λαφαζάνη, μιλούν ανοιχτά για σύγκρουση. «Ή θα υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι ή θα πάμε σε ρήξη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει δραχμή», έλεγε σε «πηγαδάκι» πριν από μερικές ημέρες στη Βουλή υπουργός που θεωρείται «ψύχραιμη φωνή». Ο εκνευρισμός και η ταραχή των κυβερνητικών στελεχών είναι διάχυτος στις παρεμβάσεις τους τις τελευταίες ημέρες.
Καθώς εξανεμίστηκαν οι αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις ότι το Μνημόνιο καταργείται με ένα νόμο και ένα άρθρο και ότι οι Ευρωπαίοι «τοκογλύφοι» παρακαλούν να μας δανείσουν, τη θέση τους παίρνει τώρα μια νέα αφήγηση: «τα σκοτεινά νεοφιλελεύθερα κέντρα της Ευρώπης σε συνεργασία με τα εγχώρια και με εκτελεστικό βραχίονα τα πάντα ένοχα ΜΜΕ πολεμούν την κυβέρνηση και θέλουν να τη ρίξουν ώστε να μη διαδοθεί το μικρόβιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ε.Ε.».
Με άλλα λόγια, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι που μας υπονομεύουν και δεν μας αφήνουν να διαπρέψουμε σε αυτό που έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι ξέρουμε καλύτερα απ' όλους: πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, έλλειψη δικαιοσύνης και κυρίως προοπτικής. Ακριβώς οι λόγοι που η Ελλάδα, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα, είναι η μόνη που δεν έχει καταφέρει ακόμη να ορθοποδήσει.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει ένα σκληρό ευρωπαϊκό διευθυντήριο, συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο, που επιβάλλει συχνά λάθος πολιτικές. Η λύση όμως δεν βρίσκεται στην αυτοκτονία. Η Ελλάδα τείνει δυστυχώς να εμπεδώσει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη την αντίληψη ότι είναι ένα κράτος που δεν θέλει να αλλάξει το παραμικρό. Μοιάζει με ένα κακομαθημένο παιδί που απλώνει συνεχώς το χέρι ζητώντας «χαρτζιλίκι», αλλά την ίδια ώρα στρέφει το βλέμμα αλλού, φωνάζοντας «αφήστε με στην ησυχία μου να το ξοδέψω όπως θέλω».
Είναι πια προφανές ότι η αντιμνημονιακή ρητορεία και η παραμονή στην ευρωζώνη δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Δυστυχώς όμως, η τακτική «Κούγκι» κερδίσει ολοένα και περισσότερους θιασώτες μέσα σε ένα αμήχανο και πολιτικά εγκλωβισμένο υπουργικό συμβούλιο, τη στιγμή που οι επιχειρήσεις και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κρέμονται από μια κλωστή και ο κίνδυνος να πάνε χαμένες οι θυσίες 5 ετών μεγαλώνει.
Η Ιστορία θα δείξει αν αυτοί που απειλούσαν για αποχωρήσεις με ελικόπτερο, θα γίνουν τώρα οι επιβάτες του, παίρνοντας μαζί και τις τελευταίες ελπίδες που έχει η Ελλάδα να γίνει ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος, αντί να υποβιβαστεί ταπεινωτικά σε μια περιθωριακή βαλκανική χώρα.
Εpikairo: To άρθρο είναι εξαιρετικό και το προσυπογράφουμε. Η αναδημοσίευση δεν γίνεται για το περιεχόμενο, άλλωστε είναι όλα αυτά που και εμείς γράφουμε συστηματικά, αλλά για το μέσο δημοσίευσης που είναι η φίλα προσκείμενη στον ΣΥΡΙΖΑ Εφημερίδα των Συντακτών.
Και ένα σχόλιο: Χθες, ήμουν σε μία παρουσίαση βιβλίου του δημοσιογράφου Σταύρου Τζίμα που αφορούσε σε καταγραφή των γεγονότων για το Γιουγκοσλαβικό. Τότε, ο δημοσιογράφος ήταν ανταποκριτής της Καθημερινής και βρισκόταν στην όμορη Χώρα και στην καρδιά των γεγονότων κατά τον πόλεμο. Μάλιστα, επέλεξα να πάω με έναν πολύ καλό μου φίλο που σπούδασε στο Βελιγράδι όλο το διάστημα των εντάσεων (έφυγε πριν την επίθεση των Αμερικανών το 1999).
Ο άκρατος εθνικισμός που επικράτησε στην μετά Τίτο εποχή, φάνηκε ακόμη από τις τελευταίες εκλογές πριν τις εσωτερικές συγκρούσεις. Το κόμμα που υπερασπιζόταν την ενωμένη Γιουγκοσλαβία πήρε μόλις 8,2% ενώ τα ακραία εθνικιστικά κόμματα των Σέρβων, Κροατών και λοιπών ήταν το κυρίαρχο ρεύμα. Στην Σερβία, επικρατούσε η αντίληψη ότι όλοι οι ξένοι ήταν εναντίον τους και ήθελαν το κακό τους. Ενώ ξέμεναν συνεχώς από συμμάχους, αυτοί συνέχιζαν να ταΐζουν τους πολίτες με *περήφανες και αξιοπρεπείς* θεωρίες.
Μου έλεγε ο φίλος μου ότι έζησε το διπλό νόμισμα, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τον θάνατο. Χαρακτηριστικά, μου ανέφερε για Σέρβους που έμπαιναν με τα Καλάσνικωφ και το χασίς στο στόμα στα τρένα, πήγαιναν να πολεμήσουν το σαββατοκύριακο και επέστρεφαν. Άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν φίλοι, σκότωναν ο ένας τον άλλον και στη Σερβία τα 2 άκρα συναντήθηκαν (σας θυμίζει κάτι;) υπό το όνομα ενός αρρωστημένου εθνικισμού που οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή κρατών και λαών.
Χαρακτηριστικά, ο φίλος μου μού έλεγε πόσο του θυμίζει η ρητορική και τα γεγονότα που διαδραματίζονται σήμερα στην Ελλάδα αυτά τα οποία έζησε. Μάλιστα, με εξέπληξε, λέγοντάς μου ότι σχεδιάζει να φύγει στο εξωτερικό, εξαιτίας του 2χρονου γιου του, καθότι ο ίδιος και η γυναίκα του είναι με σταθερές δουλειές και καλό εισόδημα.
Όσοι έχουν ζήσει τη φτώχεια σε συνδυασμό με τον ακραίο εθνικισμό, γνωρίζουν ότι once you go down, επιστροφή δεν υπάρχει. Ίσως θα χρειαστεί να το φωνάξουν δυνατά, μήπως αποτρέψουμε την καταστροφή, έστω στο τέλος.
http://www.epikairo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.