Εδωσα πίστωση χρόνου, με την προσδοκία να διαψευστώ σύντομα που δεν είδα την ελπίδα να έρχεται. Ηλπιζα ενδόμυχα να μετανιώσω που δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, γιατί η όποια μετάνοια θα ήταν διέξοδος στο σταυρόλεξο των επόμενων εκλογών. Προσπάθησα να ερμηνεύσω με διαφορετική οπτική γωνία τις ενέργειες της κυβέρνησης που προσέκρουσαν στην δική μου λογική, ευελπιστώντας ότι κάπου παρακάτω θα καταλάβω το γιατί ή τελοσπάντων θα μου δώσει η κυβέρνηση να καταλάβω το γιατί έτσι και όχι αλλιώς.
Από τις 25 Ιανουαρίου πέρασαν οι ημέρες, πέρασαν οι εβδομάδες, πέρασαν οι μήνες και προς απογοήτευσή μου διαπιστώνω ότι δεν έχω πλέον άλλη πίστωση χρόνου να δώσω. Νιώθω πιεσμένη, νιώθω να ασφυκτιώ και αναζητώ σανίδα σωτηρίας την οποία δεν μπορώ πλέον να βρω πουθενά.
Η προηγούμενη συγκυβέρνηση ήταν ετερόκλητη και από τις πρώτες κιόλας ημέρες της διεφάνη ότι άλλα ήταν εκείνα που ένωναν την Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο και όχι το σχέδιο (;) σωτηρίας για την πατρίδα. Άλλες σκοτεινές διαδρομές που προηγήθηκαν τους έφεραν στο ίδιο σταυροδρόμι και αποφάσισαν να ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή. Ο καθένας είχε τους λόγους του να συνεργαστεί με τον άλλον, κι αντί να αναζητήσουν σανίδα σωτηρίας για τη χώρα, αναζήτησαν σανίδα σωτηρίας για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Το ετερόκλητον του σχήματος το πληρώσαμε ακριβά.
Το ετερόκλητον της σημερινής συγκυβέρνησης, που πηγάζει πρωτίστως από τις διαφορετικές φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει πολλές φορές την εντύπωση ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό σχέδιο, ότι η πολυφωνία πνίγει την όποια προσπάθεια της κυβέρνησης να πάρει αποφάσεις που να μην την απομακρύνουν έτη φωτός από το «κοστολογημένο» πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και ταυτόχρονα να μην απέχει από τις απαιτήσεις των «θεσμών». Ισορροπίες σε λεπτό πάγο για τον Αλέξη Τσίπρα, κάθε λάθος βήμα του ανοίγει κι άλλες ρωγμές με τον κίνδυνο να πάει αύτανδρη και η σημερινή κυβέρνηση. Και τοτε… Τότε τι; Αυτός ο φόβος (γιατί ναι όταν δεν υπάρχει εναλλακτική για την επόμενη ημέρα ο φόβος θεριεύει και είναι κακός συμβουλάτορας) είναι που με έσπρωχνε να αναζητήσω διαφορετική οπτική γωνία για τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Αλλά μάταια. Δεν είναι αυτό “πρώτη φορά Αριστερά”. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι ετσι, σε μια περίοδο που η Αριστερά, η Κεντροαριστερα θα έπρεπε να ειναι συμπαγής και ενιαία. Αντίθετα ειναι κατακερματισμένη και μετρά συνεχώς απώλειες.
Δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους προηγούμενους και δεν δίνω άλλη πίστωση χρόνου στους σημερινούς κυβερνώντες οι οποίοι δεν μπορούν πλέον ούτε μεταξύ τους να συμφωνήσουν, πόσω μάλλον να λάβουν κοινές αποφάσεις που θα μπορούν να υπερασπιστούν μέχρι τέλους. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί όσοι διαδέχθηκαν το Γιώργο Παπανδρέου κατασπαράζοντας τον από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, τελικά ακολουθήσαν τα βήματά του όταν βρέθηκαν στην θέση του; Γιατί κανείς δεν κατάφερε να «απεγκλωβίσει» τη χώρα από τα δόντια της τότε Τρόικας και σήμερα Θεσμών; Τι είναι αυτό που τους κρατά πίσω; Τι απέγιναν τα Ζάππεια 1, 2, 3 τι απέγινε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Και πότε θα έρθει τελοσπάντων η ελπίδα; Μήπως όταν αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την χρεοκοπία; Μήπως όταν εμπεδώσουμε ότι τελικά ευθύνεται ως ένα μεγάλο βαθμό η συμπεριφορά και η νοοτροπία μας για την σημερινή κατάσταση; Δυστυχώς όσο κι αν περίμενα δεν είδα καμία ελπίδα να στρίβει από την γωνία, αντίθετα μόνο αγωνία βλέπω, αβεβαιότητα και αστάθεια. Και ήθελα τόσο πολύ να διαψευστώ…
http://www.ipaper.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.