Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Η κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει ρότα εδώ και τώρα....

Δελτίο Τύπου του ΚΙΝΗΜΑτος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
 
Τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη περίοδο, που απαιτεί σχέδιο, χρονοδιάγραμμα, βούληση και εθνική προσπάθεια για να ανατάξει την αξιοπιστία της διεθνώς και να οδηγηθεί με σοβαρότητα στην άρση του αδιεξόδου, η κυβέρνηση εμφανίζεται άβουλη και αμήχανη και η αντιπολίτευση περιχαρακωμένη στη λογική της αποφυγής του πολιτικού κόστους.
Το βιώνουμε καθημερινά με τα μεγάλα ζητήματα του ασφαλιστικού και του προσφυγικού, τα οποία αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και ευκαιριακά, χωρίς να είναι ενταγμένα σε ένα γενικό σχέδιο για τη χώρα.
Η κυβέρνηση που έχει και τη βασική ευθύνη για την υπέρβαση του αδιεξόδου που με τις δικές της απερίσκεπτες επιλογές διαμόρφωσε, ακολουθώντας το παράδειγμα της κυβέρνησης της ΝΔ, αντί να διδαχθεί από τα λάθη της, κινείται σε δρόμους ολισθηρούς,  και επικίνδυνους. Δρόμους που επιφέρουν πλήγματα στη δημοκρατία και υπονομεύουν τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά των προοδευτικών πολιτών. Δρόμους που εμβαθύνουν το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες και την πολιτική και καθιστούν την αριστερά υπόλογο έναντι όσων ευθύνονται για τη μακροημέρευση του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος που ταλανίζει τη χώρα και μας οδήγησε στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής.
Ωστόσο, ενώ από τη μια, η κυβέρνηση εμφανίζεται χωρίς σοβαρό και αξιόπιστο σχέδιο για μείζονα ζητήματα, από την άλλη φροντίζει επιμελώς να «κλείσει» και μάλιστα, με τρόπο που δεν συνάδει με τις δημοκρατικές αρχές, άλλα θέματα, εγείροντας ερωτηματικά ως προς τη σκοπιμότητά τους.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Η ρύθμιση που «καθαρίζει» αποφάσεις οικονομικού ενδιαφέροντος, που ελήφθησαν από ηγεσίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κατά την περίοδο που προηγήθηκε. Μόνο που, σήμερα τυχαίνει, κάποιοι εξ” αυτών που έλαβαν αυτές τις αποφάσεις να κατέχουν κυβερνητικές θέσεις.
Η ρύθμιση που καθορίζει τον τρόπο παροχής αδειών εκπομπής τηλεοπτικού σήματος, ρύθμιση που, ουσιαστικά, δίνει τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε καλοπροαίρετο πολίτη, να αναρωτηθεί ευλόγως, αν οι άδειες αποτελούν ιδιοκτησία της ηγεσίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αν δεν οδηγηθεί, επίσης ευλόγως στο συμπέρασμα, ότι ο αριθμός των αδειών, όπως και οι αποδέκτες τους, είναι αποτέλεσμα διαδικασιών που έχουν συντελεστεί κάτω από το τραπέζι. Και αυτά, για ένα ζήτημα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με τη θέσπιση κανόνων που θα κατοχυρώνουν τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και θα διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον.
Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση οφείλει να αναλογιστεί, σε ποια ατραπό οδηγεί τη χώρα και να αλλάξει ρότα εδώ και τώρα, πριν η ζημιά καταστεί «ανήκεστος».

Δι@ύγεια - Aλλάζοντας την Eυρώπη

Του Γιώργου Δημακόπουλου


Πριν από ένα χρόνο η μισή Ελλάδα ονειροβατούσε ότι θα άλλαζε την Ευρώπη. Πώς; Προτείνοντας τη στράτευση γυναικών, την απόρριψη γάμων μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, το διορισμό σε κρατικές θέσεις των απογόνων των συμμετεχόντων στον εμφύλιο, απειλώντας επίσημα για «το άνοιγμα των συνόρων μας σε τζιχαντιστές», αποφασίζοντας την αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΕ, μετατρέποντας τη δημόσια τηλεόραση σε όργανο προπαγάνδας, διατηρώντας το κρατικό μονοπώλιο στα πανεπιστήμια, ανεβάζοντας την προκαταβολή φόρου στο 100% και άλλα πολλά με φόρα προς τα πίσω. Λάθος τρόπος, λάθος δρόμος. Επειδή η Ευρώπη δεν χρειαζόταν μια συντηρητική αριστερή-ακροδεξιά στροφή (κάπως σαν την στροφή 360 μοιρών που πάλευε τότε ο πρθ!), απολύτως λογικά απέρριψε τις ιδεοληπτικές εμμονές της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου.
Τη μόνη πολιτική δράση που έχει σπρώξει η Ελλάδα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες από την εποχή της δημοκρατίας των «βελανιδιών» της αρχαιότητας είναι η εφαρμογή της οικονομικής διαφάνειας μέσω του προγράμματος δι@ύγεια. Η μόνη ελληνική ιδέα που ενδιαφέρει τα διεθνή πολιτικά think tanks είναι η δι@ύγεια. Αν θέλαμε να κάνουμε την Ευρώπη περισσότερο δίκαιη και προοδευτική θα έπρεπε να ζητήσουμε η δι@ύγεια να επεκταθεί στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στις υπόλοιπες χώρες μέλη. Η προηγούμενη «ενδιαφέρουσα» ελληνική ιδέα ήταν πολλά χρόνια πριν, η παρασκευή καφέ φραπέ! Η πολιτική του φραπέ συνεχίζεται στη χώρα με τεράστια επιτυχία και συνοδεύεται με την αραχτή πολιτική φρέντοκαπουτσίνο.
Η δι@ύγεια χτίστηκε ως κυβερνητική ιδέα τον Νοέμβριο του 2005 ως πρόταση νόμου από τον Παπανδρέου, θεσμοθετήθηκε στις 30/6/2010 από τον επίμονο κηπουρό Ραγκούση και τους σύμβουλούς του, με κόντρα τον Σύριζα και τη ΝΔ και με υποστήριξη βαριά καρδιά από το μισό Πασόκ, και ψηφίστηκε και υποστηρίχθηκε από τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της κοινωνίας. Τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες της εποχής δεν είχαν ενδιαφερθεί καθόλου. Ενδιαφέρουσα ήταν η συζήτηση στη Βουλή όσον αφορά το ρόλο και το στόχο των κομμάτων που «αγωνίζονται» για τη διαφάνεια. Ποιος πολιτικός αρχηγός καταψήφιζε τότε «∆ιότι τον κόσµο δεν τον ενδιαφέρει αν θα δηµοσιευθεί το όνοµα ενός νέου διοικητή ενός οργανισµού. Τον ενδιαφέρει να µάθει ποιοι ήταν συνυποψήφιοί του, µέσα από ποια διαδικασία προκρίθηκε, ποια ήταν τα προσόντα του, δηλαδή, αν πραγµατικά είχε τα προσόντα εκείνα για να γίνει διοικητής ενός οργανισµού» και τώρα διορίζει όποιον συγγενή βουλευτή το απαιτεί, αρκεί να ψηφίζει τις ΠΝΠ του δικού του 3ου μνημονίου στη Βουλή; Προσπάθεια να την ξηλώσουν, έγινε από τον Κυριάκο  Μητσοτάκη ως υπουργό της κυβέρνησης Σαμαρά «με τη διακριτική ευχέρεια του συντάκτη να αναρτεί» και «εκτός κι αν ορίζεται διαφορετικά σε ειδικές διατάξεις», και άλλες 2 φορές περιορίστηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα, γιατί η δι@ύγεια χτυπά πελατειακά συμφέροντα και ενοχλεί τη λειτουργία του παρασιτικού κομματικού κράτους. Αν κάτι πόνεσε και μείωσε το πελατειακό κράτος τα τελευταία 5 χρόνια και συγκράτησε τη σπατάλη είναι η εφαρμογή της σε όλες τις οικονομικές συμβάσεις. Χωρίς τη διαύγεια θα ήμασταν και χρεοκοπημένοι και «κερατάδες» και θα ταΐζαμε ακόμη και τώρα κρυφά και πλουσιοπάροχα τα λαμόγια της διαφθοράς.
Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα έχει να προτείνει κάτι άλλο μετά τη δι@ύγεια; Το επόμενο ελληνικό σχέδιο για την προοδευτική στροφή ας είναι για αρχή η θέση 18 για το «τελικό κείμενο» της απλοποίησης των διατάξεων κάθε νόμου και μεταβολών του σε έναν. «Το “τελικό κείμενο’’ ευνοεί τη διαφάνεια, βάζει φρένο στην πολυνομία, απλουστεύει τη ζωή του πολίτη, αποτρέπει τις “φωτογραφικές διατάξεις’’». Ιδέες σαν αυτές υπάρχουν πολλές, αλλά τα κόμματα που τις υποστηρίζουν είναι ελάχιστα. Και κάποιοι θέλουν τα κόμματα αυτά να είναι αδύναμα. Και οι ψηφοφόροι επιλέγουν να ακούν όποιους τους χαϊδεύουν τα αυτιά με ψέματα, παρά να ακούν αλήθειες και να τις επιλέγουν. Προτιμούν να περιμένουν μακάρια και παθητικά για «μπαράζ προσλήψεων 45.737 θέσεις στο δημόσιο» και «αυξήσεις 110 ευρώ στους μισθούς στο δημόσιο», παρά να αγωνίζονται να υλοποιήσουν όσα έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και χρόνια.
Για να πραγματοποιηθεί έστω το «τελικό κείμενο» δεν αρκεί να το ζητά το Ποτάμι μόνο του, πρέπει να το ζητήσουμε-απαιτήσουμε το ποτάμι των πολιτών. Αν θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα περισσότερο δίκαιη και προοδευτική (αν θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα Ευρώπη), θα πρέπει να διεκδικούμε περισσότερη διαφάνεια, περισσότερο φως και αλήθεια, και να ψηφίζουμε στις εκλογές με μεγαλύτερη διαύγεια στη σκέψη μας. Θα πρέπει οι πολίτες να επιλέγουμε πολιτικούς που έχουν σχέδιο και πολιτικές, και εργάζονται σε βάρος των εκλογικών τους «συμφερόντων». Όσοι έβαλαν πλάτη την 1η φορά των μεταρρυθμίσεων, θα πρέπει να βάλουν και πάλι. Και θα πρέπει να βοηθήσουν δυναμικά όσοι εκ των υστέρων με τη «διαύγεια» χθες, με το «τελικό κείμενο» αύριο, πιστεύουν ότι αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον από τα ψέματα των Συριζανέλ και τις γιαλαντζί μεταρρυθμιστικές υποσχέσεις του Μητσοτάκη. Ας το αποδείξουμε. Ας το διεκδικήσουμε.

Πηγή: athensvoice

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Ανάλυση και σύνοψη της Ελληνικής κρίσης χρέους και η ενδεχόμενη λύση του

Από τον Γρηγόριο Κοντάκο, μέλους του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Φάση 1η:  Η Εμπιστοσύνη

Η περασμένη 19η Ιανουρίου 2016 σημαδεύτηκε με την άρση της εξαίρεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου [ΔΝΤ], η οποία εξαίρεση βοήθησε τις χώρες της Ευρωζώνης να παλέψουν για την κρίση χρέους.

Η εξαίρεση δημιουργήθηκε από το ΔΝΤ το 2010 μετά από έκκληση του πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου στον πρόεδρο των Η.Π.Α. Μπάρακ Ομπάμα, με σκοπό να μπορούν να δανείζονται χώρες όπου η δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους ήταν εύλογο ερωτηματικό, αλλά ο φόβος ότι η χρεοκοπία τους θα ξεκινούσε μία μεγαλύτερη συστημική κρίση.
Μιλώντας από το γραφικό Καστελόριζο την 23η Απριλίου 2010, ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου ανακοινώνει έμμεσα ότι εμπιστεύεται την λύση ‘’σωσίβιο’’ των Ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ, και καλεί τους Έλληνες να συναινέσουν στην εμπιστοσύνη αυτή.
Η εμπιστοσύνη αυτή του πρωθυπουργού αντλούταν από τις άμεσα διπλωματικές νίκες του στη λύση βοήθειας. Η πρώτη φυσικά είναι η εξαίρεση του ΔΝΤ που ανεφέραμε παραπάνω. Η δεύτερη είναι η συμμετοχή των Ευρωπαίων εταίρων μας μέσω της δημιουργίας του European Finance Stability Facility [E.F.S.F.] με τα χαμηλότερα δυνατά επιτόκια. Εκεί που δεν υπάρχει ούτε μία ανοιχτή πόρτα χρηματοδότησης, Η.Π.Α., Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ μας ανοίγουν τις δύο μεγαλύτερες διάπλατα. Η τρίτη είναι το απερχόμενο Private Sector Involvement [PSI] της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για την αναδιάρθρωση του χρέους. Ο πρωθυπουργός έχει μόλις κινητοποιήσει όλους τους οργανισμούς και μηχανισμούς στην εφαρμογή της λύσης. Win-Win.

Φάση 2η: Το στοίχημα

Στις 16:14 της 28ης Απριλίου 2010 μία δήλωση της Άνγκελα Μέρκελ μετά την επίσκεψη του Ντόμινικ Στρός Κάν στο Γερμανικό Κοινοβούλιο για να πείσει τους Γερμανούς βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ της υποστήριξης Ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα θα σκάσει σαν βόμβα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.

"Το 2000 είχαμε μια κατάσταση όταν ήμασταν αντιμέτωποι με το ερώτημα κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορεί να είναι σε θέση να ενταχθεί στην ευρωζώνη. Αποδείχθηκε ότι η απόφαση μάλλον δεν έχει ελεγχθεί αρκετά στενά."

Η Μέρκελ είχε μόλις ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

Στις 17:03 της ίδιας μέρας έρχεται η δήλωση-ερωτηματικό του εκπροσώπου τύπου του Λευκού "Αυτό είναι κάτι που προκαλεί μεγάλη ανησυχία στον πρόεδρο και το παρακολουθεί από πολύ κοντά ... [Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών είναι] σε στενή επαφή με τους λαούς της Ευρώπης για το θέμα."

Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης μόλις έγινε πολιτικό πρόβλημα των Ελλήνων με την μερική υπαναχώρηση της Μέρκελ σε ακολουθία του άρθρου της 8ης Φεβρουαρίου 2010 της Der Spiegel, βάζοντας έτσι το θεμέλιο λίθο για το στοίχημα του δημοψηφίσματος το Νοέμβριο του 2011.

Την 13η Φεβρουαρίου 2010 τα "άπλυτα" της Ιταλίας και Ελλάδας βγαίνουν για πρώτη φορά δημόσια. Ξεκινώντας από το 1996 η Ιταλία προσλαμβάνει τις συμβουλές της JP Morgan και εκδίδει ‘’δημιουργικό παράγωγο’’ νομισματικής ανταλλαγής με ευνοικό επιτόκιο βοηθώντας έτσι την Ιταλία να προσπεράσει τις 12 ανταγωνίστριες χώρες και να καταφέρει να πιάσει τις θεμελιώδης προυποθέσεις εισόδου στην Ευρωζώνη.

Στην Ελλάδα, η χρηματοδοτική μαγεία πήγε ακόμα παραπέρα το 2001. Σε μία πώληση κάτω από το τραπέζι μέσω της Goldman Sachs σε εθνική κλίμακα, Έλληνες αξιωματούχοι υποθήκευσαν ουσιαστικά αεροδρόμια και εθνικές οδούς της χώρας για να αυξήσουν τα τόσο αναγκαία χρήματα καταφέρνοντας έτσι την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Η κατάσταση αυτή και στις δύο χώρες αν και αμφιλεγόμενη μεταξύ κυβερνητικών κύκλων ήταν ελεγχόμενη και πιο σημαντικά, νόμιμη.

Το 2005 μετά την έντονη πίεση του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Αλογοσκούφη, η Goldman Sachs πουλάει το παράγωγο στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος για να ‘’αποκαταστήσει την καλή της θέληση με την Ελληνική Δημοκρατία.’’ , μεταφέροντας έτσι την υποθήκευση από ένα ξένο οίκο στην Εθνική Τράπεζα.

Η ιστορία αυτή έδειχνε να έχει καλό τέλος και η αισιοδοξία για το Ελληνικό χρέος ανέβαινε και μαζί με αυτήν και η ανάπτυξη της Ελλάδας το 2006 θα πάει στο +4%. Άλλα καλό τέλος δείχνουν να έχουν μόνο τα παραμύθια. Η ανάπτυξη πέφτει δραστικά και ο υπουργός το 2008 σαν άλλος γκόλουμ δεν μπορεί να αντισταθεί. Κύκλοι στο υπουργείο Οικονομικών λένε πως ακούνε ένα πλάσμα να σιγανοφωνεί ‘’my precious…’’. Ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης και ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος Τάκης Αράπογλου θα το χρησιμοποιήσουν μία τελευταία φορά [αφού ακόμα μπορούν εφόσον η Moody’s το αξιολογεί Α1, πάνω από το προβλεπόμενο Α-] σαν εγγύηση για να αντλήσει η Ελληνική Κυβέρνηση ακόμα ένα δάνειο από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, εκτοξεύοντας το χρέος στα θεώρατα ύψη που κουβαλάμε σήμερα! Εδώ ακριβώς ξεκινάει η λογική αυτού του άρθρου.
[Απλά για το αρχείο ο υιός Αλογοσκούφη, Σπύρος εργάστηκε στην Goldman Sachs από την 18η Μαρτίου 2009, λίγο μετά το deal δηλαδή, μέχρι την 21η Μαρτίου 2014.]

Κλείνοντας την παρένθεση για την επεξήγηση των παραπάνω, το πολιτικό πρόβλημα μετά το άνοιγμα του ασκού του αιόλου από την Άνγκελα Μέρκελ, οι πολιτικές συγκρούσεις θα φτάσουν την ακμή τους την 4η Νοεμβρίου 2011 στην διάσκεψη κορυφής των G-20 στις Κάννες αυτήν την φορά με την συμμετοχή της Ελλάδος εκπροσωπόντας την από τον πρωθυπουργό Γιώργο Α. Παπανδρέου και τον υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο.

Δεν θα προσπαθήσουμε να δώσουμε αναπαράσταση σε ότι δεν είδαμε να συμβαίνει. Θα ξεχωρίσουμε μόνο δύο καταστάσεις.

Πρώτον ότι το δημοψήφισμα του Παπανδρέου όλοι πλέον κατάλαβαν ότι ήταν πολιτικά ορθό με την Der Spiegel να σκιαγραφεί τους τρείς προφανής λόγους:
1ον) Ο πρωθυπουργός χρειάζεται άμεση νομιμοποίηση των πράξεών του, καθώς εξελέγη πρίν την κλιμάκωση της κρίσης χρέους.
2ον) Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα είναι εμπόδιο, με την λαική ψήφο η Νέα Δημοκρατία θα ερχόταν στα συγκαλά της.
3ον) Η Ελλάδα βρίσκεται σε καθοδική σπείρα. Όλοι οι πολίτες της είναι θύματα των μέτρων λιτότητας. Οι απεργίες θα μπορούσαν πιθανότατα να εθέσουν εκτός πλαισίου.

Το στοίχημα αυτό χάθηκε όταν εφαρμόστηκε η δεύτερη κατάσταση. Ο υπουργός Οικονομικών αφού γύρισε από τις Κάννες αντιτέθηκε στο δημοψήφισμα ‘’μαχαιρώνοντας έτσι τον Πρωθυπουργό πισώπλατα.’’, παίρνοντας το μέρος των Μπαρόζο και Σαμαρά.

Το αποτέλεσμα αυτών ήταν η Κυβέρνηση Σαμαρά 2012-2015 με σημαντικότερο έργο την πτώση της, αποτυγχάνοντας να περάσει χωρίς λαϊκή αντίδραση διαρθρωτικά μέτρα που προέβλεπε το δεύτερο Μνημόνιο (Φεβρουρίου 2012), σκάβοντας τον λάκκο που η ίδια πρώτη θα πέσει. [Αστείο πράγμα που παραπέμπω σύνδεσμο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, τρολλιά το λέμε εμείς τα millennials.]

Φάση 3η: Η δημιουργική ασάφεια

Δώδεκα μήνες πρίν, την μεγάλη αυτή μέρα του Αγ. Γρηγορίου στις 25/01/2015 γίνεται αυτό που φοβόταν όλη η Ευρώπη συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους χριστιανοδημοκράτες των ΑΝΕΛ αναλαμβάνουν την εξουσία της χώρας.
Λίγες μόλις μέρες μετά ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης ξεκινάει Ευρωπαικό Τουρ, εξηγώντας το Μετριόφρον Πλάνο του στους υπουργούς Οικονομικών και Οικονομίας της Ευρώπης αποκλείοντας την Τρόικα και την Γερμανική Κυβέρνηση, ψάχνοντας χρηματοδότηση και υποστήριξη. Με απλά λόγια, ο Έλληνας υπουργός μετατρέπει μία ενδεχόμενη τεχνικο-οικονομική υποστήριξη [καθώς ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του (που δεν είχε) έχουν μελετήσει το πλάνο αρκετά, όχι απλά στην Ευρώπη αλλά ούτε για τις επιπτώσεις του πλάνου ακόμα και στην Ελλάδα] σε ενδεχόμενη πολιτική υποστήριξη, κάνοντάς μας όλους να αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχουν οι θεσμοί στην Ευρωζώνη. Λές και οι υπουργοί του Eurogroup θα δουλεύαν όλοι για τον υπουργό μας στα μακρο-οικονομικά του Μετριόφρον Πλάνου. Το Τούρ έχει ήδη αποτύχει πρίν καν ξεκινήσει.

Όμως η Κυβέρνηση έχει ήδη δείξει πως δεν την νοιάζει να συνεργαστεί, απορρίπτοντας με σκαιότητα έκκληση της ΕΕ για περισσότερες κυρώσεις στην Ρωσία στις 27/01/2015, μόλις δύο μέρες στην εξουσία. Την αλληλεγγύη που ψάχνουν, πρώτοι αυτοί την απέρριψαν.
Οι διπλωματικές ήττες δεν έχουν τελειωμό καθώς ήδη μετράμε την 3η πολύ σύντομα, στις 04/02/2015, όταν η Ελλάδα διακηρύσσει ότι δεν θέλει παράταση του προγράμματος το οποίο τελειώνει στο τέλος του μήνα. Η ΕΚΤ κόβει την τροφοδοσία χρήματος στην Ελλάδα καθώς ανακοινώνει ότι δεν θα δέχεται πλέον τα ‘’junk’’ ομόλογα της, περνώντας επίσημα πλέον στην Β’ Ευρωπαική κατηγορία του Emergency Liquidity Assistance (ELA). [Αν μέχρι τις 04/02/2016 μείνουμε εκεί τότε κερδίζουμε το πρωτάθλημα, καθώς σε αυτή την κατηγορία παίζει μόνο μία χώρα. Η Ελλάδα.]

Με απλά λόγια τα δάνεια ρευστότητας από το ELA, στο Ελληνικό κράτος και μετά στις Ελληνικές τράπεζες κοστίζουν παραπάνω 3000% στην καλύτερη των περιπτώσεων καθώς από το επιτόκιο του 0.05% της ΕΚΤ περνάμε στο 1.55% του ELA. Ουάου. Το πόσο κοστίζουν οι αναλήψεις μετρητών από οποιονδήποτε στην Ελλάδα στους ίδιους τους Έλληνες πραγματικά είναι ενδιαφέρον να μάθουμε.

Ο μήνας κλείνει, το πρόγραμμα τελειώνει, και έρχεται 02/03/2015 με το απίστευτο ρεκόρ καμίας διπλωματικής ήττας για 28 σερί ημέρες. Σήμερα όμως αυτό θα αλλάξει. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα γονατίσει μπροστά στις Γερμανικές πιέσεις και θα δεχθεί τελικά την παράταση του προγράμματος. Η 4η ήττα με 4 μήνες διορία. Με τα παρακάλια του πρωθυπουργού ο υπουργός Οικονομικών έχει 4 μήνες να φτιάξει ομάδα, να βάλει κάτω τα μαθηματικά και να παρουσιάσει αναλυτικά το Μετριόφρον Πλάνο έστω για την Ελλάδα. Το σκόρ γίνεται 4-1.

Λίγα όμως ξέρανε οι 18 σοφοί της Ευρωζώνης, καθώς από τις 17/04/2015 ο υπουργός Οικονομικών ξεκινάει καμπάνια δηλώσεων, αντί να στοιχειοθετεί γραπτά την έρευνά του στο Μετριόφρον Πλάνο, αποτυγχάνοντας να δεί το λόγο που του την έδωσαν.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, η ακμή των διαπραγματεύσεων την 26η Ιουνίου 2015 και η ανακοίνωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος την 5η Ιουλίου 2015. Οι δανειστές ενεργοποιούν το Σχέδιο Ω. Στους όρους του νέου Μνημονίου συμπεριλαμβάνεται η άσκηση βέτο στο προϋπολογισμό του κράτους. Οι Έλληνες την απορρίπτουν αλλά ο πρωθυπουργός προχωρά κανονικά ξέροντας ότι άρνηση ίσον δραχμή σε πολύ σύντομο διάστημα. Ο υπουργός Οικονομικών είναι απόντας του Κοινοβουλίου μετά την παραίτηση του την 6η Ιουλίου, αρνούμενος να υπογράψει την 11η Ιουλίου 2015 την συμφωνία των εταίρων και την 13η Αυγούστου την ψήφιση του Μνημονίου 3 και την παραχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας [για πρώτη φορά μετά την 29η Αυγούστου 1923 και το συμβάν της Κέρκυρας], επίσης αρνούμενος ότι αποτέλεσμα αυτής είναι μόνο δικές του ενέργειες. Οι διπλωματικές ήττες που προήλθαν τους προηγούμενους μήνες μόλις γίνονται εθνικές από 251 βουλευτές του Κοινοβουλίου. Λίγη όμως σημασία υπάρχει στην ψήφιση αυτή και οι αντίπαλοι της Κυβέρνησης το ξέρουν πολύ καλά, όταν σιγουρεύουν την 6η Δεκεμβρίου 2015 την δεδηλωμένη της υπερψήφισης του προυπολογισμού του 2016 με 153 ψήφους της Ελληνικής Κυβέρνησης, κατοχυρώνοντας την παραχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, δείχνοντας πώς ευθύνη της προδοσίας στο Σύνταγμα της Ελλάδος έχουν μόνο κυβερνητικοί βουλευτές σε περίπτωση ενδεχόμενου αρμαγεδδών, πράγμα που φέρνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Επίλογος και σχόλια: Από την τραγωδία στην φάρσα

Ερχόμαστε λοιπόν πάλι στην πρώτη παράγραφο αυτού του άρθρου δύο μέρες μετά την άρση εξαίρεσης του ΔΝΤ, την 21η Ιανουρίου 2016, όταν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο World Economic Forum  στο Νταβός αποδέχεται την επιμονή των εταίρων μας πως το ΔΝΤ πρέπει να παίξει ρόλο στην 3η χρηματοδοτική υποστήριξη, αποδεχόμενος έτσι, έστω και εμμέσως, την διπλωματική νίκη του Γεώργιου Α. Παπανδρέου το 2010.

Μετά από αυτό το πρόγραμμα όμως είμαστε μόνοι, ο πρωθυπουργός δυστυχώς κατάλαβε αργά το ρόλο του ΔΝΤ στο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια και όχι απλά της μεταγενέστερης 2ης ημέρας της άρσης εξαίρεσης.

Εδώ ταιριάζει η παροιμία ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.

Σαν σήμερα, 25/01/1204, η συνεχιζόμενη οικονομική εξάντληση του πληθυσμού για την εξασφάλιση των χρημάτων που ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Δ’ είχε υποσχεθεί στους σταυροφόρους, οδηγούν λαό και μοναχούς σε εξέγερση.

Ο Αλέξιος Δ΄ έφερε τους Λατίνους Σταυροφόρους στην Κωνσταντινούπολη, θέλοντας να αποκαταστήσει στο θρόνο, τον πατέρα του Ισαάκιο. Συνεργάστηκε με αυτούς χωρίς να υπολογίσει το κόστος της επιλογής του. Οι σταυροφόροι το καλοκαίρι του 1203, ανάγκασαν τον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ να εγκαταλείψει την Βασιλεύουσα, διαφεύγοντας στην Θράκη μαζί με το κρατικό θησαυροφυλάκιο.

Στον θρόνο ανέβηκε ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος, με συναυτοκράτορα τον Αλέξιο Δ’, επικυρώνοντας με χρυσόβουλλο όλες τις υποχρεώσεις απέναντι στους «ευεργέτες» σταυροφόρους.

Αποτέλεσμα της εμφανούς υποταγής και της βαριάς φορολογίας υπέρ των Φράγκων, ήταν η εξέγερση των βυζαντινών, με καθαίρεση του Αλεξίου Δ’· ακολούθησε η «παρέμβαση» των λατίνων και η άλωση της Βασιλεύουσας με όσα επακόλουθα.

Ίδιες ημερομηνίες, ίδιοι δανειστές ακόμα και ίδια ονόματα των ηγετών μας.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αλέξιος Δούκας Μουρτζούφλος έχουν κάτι κοινό. Και οι δύο απότυχαν να δούν πώς η συμφωνία απαιτούσε μία και μόνη λύση, μεταρρυθμίσεις. Τις μεταρρυθμίσεις που το Ελληνικό και εν μέρει Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα το 2011 δεν άφησε να ολοκληρωθούν.

Πηγή: protothema

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, για τη συμπλήρωση ενός χρόνου της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Ένας χρόνος συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ, με δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα προσχηματικό δημοψήφισμα, κλειστές τράπεζες, capital controls, τρίτο μνημόνιο, αύξηση της ανεργίας, μεγαλύτερη ύφεση, μεγάλη απώλεια του ΑΕΠ και συγκάλυψη των ευθυνών της κυβέρνησης Καραμανλή, σίγουρα δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς.
Έξι χρόνια από την αποκάλυψη της κρίσης, αφού μεσολάβησε από την αρχή, όχι απλώς η άρνηση όλων των κομμάτων στην πρόσκληση της κυβέρνησης Παπανδρέου για εθνική συνεννόηση, αλλά και η χειραγώγηση, η υποδαύλιση της αντίδρασης των πολιτών με σκοπό την εξουσία, βρισκόμαστε σήμερα στο «σημείο μηδέν». Μπορεί η «συνταγή των Ζαππείων» του κ. Σαμαρά και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του κ. Τσίπρα να μετατράπηκαν αμέσως σε δυσχερέστερα Μνημόνια, έχει αποδειχθεί όμως πλέον ότι η  συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησε δυναμικά η κυβέρνησή μας –  και οι οποίες επιχειρήθηκε να ανατραπούν – αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση.
Έστω και τώρα λοιπόν, μετά από ανευθυνότητες και πισωγυρίσματα χρόνων, οφείλουμε όλοι επιτέλους να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, να απευθυνθούμε άμεσα στους πολίτες, να αποκαταστήσουμε ενώπιόν τους την αλήθεια για τα αίτια και τον χειρισμό της κρίσης, να δώσουμε προοπτική στη χώρα και να βγούμε από το διαφαινόμενο σε όλους πλέον αδιέξοδο.
Η πραγματικότητα είναι τέτοια που δε συγχωρεί πια μικροκομματισμούς, μεθοδεύσεις και τακτικισμούς απο κανέναν. Απαιτείται αλήθεια, αποφασιστικότητα, σπάσιμο της κομματικής περιχαράκωσης και ταχύτητα για τις μεγάλες αλλαγές.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Γ. Ελενόπουλος: "Το διακύβευμα αφορά την αλλαγή της χώρας" | ΕΤ3 | 18.01.2016

Τηλεφωνική παρέμβαση είχε ο συνεργάτης του Γ.Α. Παπανδρέου στην ΕΤ3. Τα λόγια είναι περιττά. Μόνον η 2 ετία έχει σοβαρό περιθώριο αντιπολίτευσης. Μόνον η διακυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου (2009-2011), μπορεί να σταθεί χωρίς κριτικές μέσα σε ένα πάνελ τηλεοπτικό. Στο βίντεο που ακολουθεί μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε έναν μονόλογο του κ. Ελενόπουλου για τον λόγο ότι οι καλεσμένοι στο στούντιο δεν έχουν λόγο στον αντίλογο. Σχεδόν συμφωνούν. Ίσως σε μία πιο αξιοκρατική δημόσια τηλεόραση με μεγαλύτερη ευχέρεια λόγου και άποψης να ακούγαμε περισσότερες αλήθειες. Αλήθειες σαν αυτές που κατέθεσε ο κ. Ελενόπουλος στην ΕΤ3.



Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Όλη η ομιλία του Γ.Α. Παπανδρέου στην κοπή της πίτας του ΚΙΝΗΜΑτος

Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εύχομαι σε όλες και όλους Καλή Χρονιά, Χρόνια Πολλά,
με υγεία, προσωπική και οικογενειακή,
αισιοδοξία, για να αντιμετωπίσουμε θετικά την κατάσταση που όλοι βιώνουμε
και βέβαια, εύχομαι μια δημιουργική χρονιά, ώστε όλοι να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας καλύτερης προοπτικής για κάθε Έλληνα και προπαντός για τους νέους μας.
Δεν σκόπευα να μιλήσω.
Δεν περίμενα όμως πως θα βρισκόμασταν τόσοι πολλοί σήμερα εδώ.
Και θέλω να σας ευχαριστήσω γι” αυτό.
Μου δίνετε την ευκαιρία να πω μερικά πράγματα.
Για την κοινή μας προσπάθεια.
Αυτή που ξεκίνησε πέρσι στις 3 του Γενάρη.
Όχι από το μηδέν, αλλά από την αρχή.
Και πιστεύω βαθύτατα, ότι αυτή η αρχή, παρά τις όποιες διακυμάνσεις, είναι μια διαφορετική αρχή.
Θα το ξαναπώ, όπως το νιώθω – το έγραψα πρόσφατα και σε ένα κείμενο που όλοι πήρατε.
Βρισκόμαστε όλοι αντιμέτωποι με μια βαθιά κρίση.
Όλοι ανεξαιρέτως.
Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι, η δική μας πορεία θα είναι ευθύγραμμη και ανέφελη.
Και εμείς θα υποστούμε τα δεινά της κρίσης.
Αλλά υπάρχουμε γιατί με τη διακήρυξη της ίδρυσής μας, αποδεχτήκαμε όλοι ότι, το πρώτο στοίχημα που έχουμε να κερδίσουμε είναι με τον εαυτό μας.
Να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε.
Αυτή που οραματιζόμαστε.
Με μια κουβέντα: ας ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε – εκτός από ένα, τη συνέπειά μας στις αρχές και τις αξίες μας, στα ιδανικά μας.
Κάνοντας πολιτική στην κοινωνία, με την κοινωνία.
Μιλώντας και συζητώντας με τους συμπολίτες μας.
Τον εργαζόμενο, την ελληνική οικογένεια, το μισθωτό, πολύ περισσότερο τον άνεργο, το νέο επιστήμονα, το μικρομεσαίο επιχειρηματία.
Με ένα βασικό μήνυμα. Αυτό που αποτελεί τη βάση της δημοκρατίας. Από την αρχαιότητα. Αυτό που αποτυπώνεται στην ιδρυτική διακήρυξη και της 3ης Σεπτέμβρη και του Κινήματός μας.
Ότι ο άνθρωπος, ο πολίτης, η κοινωνία συλλογικά, μπορούμε και πρέπει να ξεφύγουμε από τη μοιρολατρία.
Μπορούμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.
Πολλοί από απόγνωση αποθαρρύνονται.
Παραδίδονται.
Άλλοι ψάχνουν για μάγους και μαγικές λύσεις.
Γίνονται θύματα όσων τάζουν παράδεισους εύκολους, είτε επίγειους είτε στους ουρανούς.
Γιατί αφήνουν την τύχη τους σε άλλους.
Δίνουν δύναμη σε άλλους.
Αντί να ενδυναμωθούν οι ίδιοι.
Αντί να οργανωθούν συλλογικά και δημοκρατικά.
Και βλέπουμε τα αποτελέσματα. Ένα τραγικό παράδειγμα είναι η Μέση Ανατολή, η Συρία, το Ιράκ, η Υεμένη.
Το στοίχημα της δημοκρατίας, της δυνατότητας να παίρνουμε εμείς την τύχη μας στα χέρια μας – η κάθε κοινωνία – είναι στοίχημα παγκόσμιο.
Αλλά και ελληνικό.
Δεν μπορούμε, δεν πρέπει να αφήσουμε τη μοιρολατρία να κυριεύσει τον τόπο μας.
Ήδη υποστήκαμε – και εγώ προσωπικά – και εσείς αλλά και η ελληνική κοινωνία, τις συνέπειες μιας παρόμοιας μοιρολατρίας.
Ο παραλογισμός, οι μύθοι, η συνωμοσιολογία – θα μας σώσουν οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, κάποιος σωτήρας, ένας μαγικός άσσος στο μανίκι.
Όλα είχαν ως σκοπό να «κοιμίσουν» τον Έλληνα πολίτη για να αναρριχηθούν κάποιοι στην πλάτη του.
Να τον αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα – τις πραγματικές συγκρούσεις και αλλαγές που έπρεπε να γίνουν.
Να εκμεταλλευτούν τον πόνο μιας δύσκολης προσαρμογής.
Για μικροκομματικές και προσωπικές φιλοδοξίες.
Αυτά σήμερα πληρώνουμε.
Αυτά πληρώνει σήμερα ο Έλληνας πολίτης.
Αλλά αυτό πρέπει να αλλάξει.
Το γεγονός ότι, σήμερα πλέον, αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, δεν αρκεί.
Υπάρχει απόλυτη ανάγκη να μιλήσουμε για την αλήθεια στην Ελληνική κοινωνία.
Με αλήθειες. Όσο δύσκολο και αν είναι.
Με τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Να τις κινητοποιήσουμε και πάλι.
Να δουν ότι υπάρχουν δρόμοι.
Αλλά μόνο αν τους χαράξουμε εμείς.
Και αυτό αποτελεί ένα παγκόσμιο μήνυμα.
Μπορούμε εμείς να αποφασίσουμε για την κοινωνία μας, την Ελλάδα, τον Ελληνισμό.
Αρκεί να το πιστέψουμε.
Να το παλέψουμε.
Να σπάσουμε τον αρνητισμό, τον κυνισμό και την παθητικότητα.
Γιατί αν δεν αρχίσουμε να μιλάμε για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, ποτέ δεν θα το αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά.
Πρόβλημα που δεν αναγνωρίζεται, δεν λύνεται.
Ας μην περιμένουμε λοιπόν τίποτα έτοιμο, οργανώσεις και καθοδηγήσεις για να μιλήσουμε με τον συνάνθρωπό μας, με τους κοινωνικούς φορείς.
Οργανώσεις και καθοδηγήσεις είναι καλές για να κάνουμε το έργο μας περισσότερο συντεταγμένα και αποτελεσματικά.
Αλλά αυτά δεν θα έρθουν ποτέ αν εμείς δεν σπάσουμε αυτό το μεγάλο ψέμμα που επικράτησε τα τελευταία 4 χρόνια.
Δεν αρκεί που και όσοι κυβέρνησαν στη συνέχεια, μετά το 2011, ακολούθησαν πολύ πιο σκληρή πολιτική λιτότητας, από αυτήν που εμείς αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε – για να μπορέσουμε να έχουμε στη διάθεσή μας τα χρήματα από τον αναγκαστικό δανεισμό στον οποίο καταφύγαμε για να μην αφήσουμε τη χώρα να χρεοκοπήσει.
Τα ψέμματα και οι μύθοι πρέπει να σπάσουν.
Όλα τα άλλα, θα τα φτιάξουμε μαζί από την αρχή, με τη γνώμη και τη συμβολή του καθενός από εμάς.
Όλοι έχουμε και το χρέος αλλά και τη δυνατότητα να συμβάλουμε για να δημιουργήσουμε ένα ΚΙΝΗΜΑ που να μπορεί να ανταποκριθεί με αξιοπιστία στο πραγματικό διακύβευμα που απαντά στα ουσιαστικά προβλήματα του λαού μας και της χώρας.
Την εκ βάθρων αλλαγή της χώρας.
Αυτό είναι το έργο που ξεκινήσαμε το 2009, μαζί με τη μεγάλη προσπάθεια για να αποφύγουμε μια εθνική καταστροφή από ασυλλόγιστες επιλογές άλλων, αλλά είναι ένα έργο που έμεινε εκεί που το αφήσαμε, αν και ένα μέρος του αποδομήθηκε από αυτούς που ακολούθησαν, και τώρα πρέπει να συνεχιστεί.
Ας μην ξεχνάμε.
Το ΚΙΝΗΜΑ μας, έχει τρεις στόχους:
– Να εκφράσει τους προοδευτικούς πολίτες που πιστεύουν στις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας.
– Να διαδραματίσει ρόλο καθοριστικό στην ενότητα του ευρύτερου χώρου μας, που αποτελεί προϋπόθεση για να αλλάξουμε τη χώρα με προοδευτικό πρόσημο.
– Να συμβάλει στην οριστική αλλαγή της χώρας.
Και οι τρεις στόχοι, είναι μεταξύ τους αλληλένδετοι.
Γιατί υπηρετούν τα ιδανικά μας.
Και γιατί με αυτούς μπορούμε να πετύχουμε τον στρατηγικό μας στόχο.
Να υπηρετούμε τη χώρα και τους Έλληνες.
Το δημόσιο συμφέρον.
Και να δίνουμε φωνή και δυνατότητα συμμετοχής σε κάθε Ελληνίδα και Έλληνα.
Γιατί για να αλλάξουμε τη χώρα, πρέπει όλοι οι Έλληνες να συμβάλουν σε αυτήν την προσπάθεια.
Να αισθανθούν ότι, αυτή η προσπάθεια είναι δική τους προσπάθεια.
Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος.
Αλλά δεν υπάρχει άλλος που να αποτελεί αυτήν την ώρα προσφορά στον τόπο.
Θα τον ακολουθήσουμε;
Από ΟΛΟΥΣ εμάς εξαρτάται.
Κανείς μόνος του δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Ούτε και το ΚΙΝΗΜΑ μας μόνο του μπορεί, ακόμη και αν μεγαλώσουμε πολύ.
Χρειάζεται για να τα πετύχουμε όλα αυτά, αγώνας πολιτικός.
Με πίστη και συνέπεια στις αρχές και τις αξίες μας, στα ιδανικά μας.
Και να μένουμε απερίσπαστοι στους στόχους μας, από κάθε τι άλλο που δεν συνάδει με αυτούς.
Αν με την αρχή του δεύτερου χρόνου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ μας επιχειρούσα να περιγράψω τις προτεραιότητές μας, θα έλεγα ότι αυτές είναι τρεις:
Η πρώτη προτεραιότητα
Να παραμείνουμε προσηλωμένοι με κάθε τρόπο, στην προσπάθεια για να μιλήσουμε επιτέλους σε αυτή τη χώρα για το πραγματικό διακύβευμα.
Της αλλαγής της χώρας.
Τώρα που οι υποσχέσεις όλων κατέπεσαν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο και άρχισε να φαίνεται η σκοπιμότητα όσων έταζαν και οι μεν και οι δε, ενώ ήξεραν την αλήθεια, εμείς οφείλουμε να μιλάμε με παρρησία και με θάρρος.
Έχουμε ένα αξιόπιστο πολιτικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο για να το πετύχουμε. Και έχουμε με το μέρος μας την αλήθεια των λόγων και των έργων μας, που τώρα επιβεβαιώνεται σιγά – σιγά.
Η δεύτερη προτεραιότητα
Να καταστήσουμε το ΚΙΝΗΜΑ μας αξιόμαχο, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Και έτσι, να οικοδομήσουμε και τις αντικειμενικές προϋποθέσεις που απαιτούνται, προϋποθέσεις που η απουσία τους την προηγούμενη περίοδο δεν μας επέτρεψε να συμμετάσχουμε στις εκλογές.
Ήδη έχετε όλοι στη διάθεσή σας, ένα κείμενο που περιγράφει αναλυτικά όσα αφορούν τη χώρα αλλά και το χώρο μας.
Είναι αρκετά αναλυτικό και δίνει απαντήσεις στα περισσότερα ζητήματα.
Τώρα, δύο πράγματα έχουμε ακόμη να κάνουμε.
Το ένα είναι, να αποκτήσουμε μια δομή στο ΚΙΝΗΜΑ μας, που να μας δώσει τη δυνατότητα να είμαστε πιο αποτελεσματκοί στη δουλειά μας.
Μην περιμένετε από εμένα παραδοσιακές δομές και όργανα που δεν ανταποκρίνονται στους λόγους της ύπαρξης του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Επιδίωξή μου είναι, να διαμορφώσω μια προσωρινή δομή μέχρι το πρώτο τακτικό Συνέδριο, που θα μας επιτρέψει να διαμορφώσουμε μια πρόταση Σχεδίου για τη Χώρα.
Για την ΑΛΛΑΓΗ της χώρας.
Την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης, της τοπικής αυτοδιοίκησης και του παραγωγικού μοντέλου.
Με δικαιοσύνη και ισονομία, με διαφάνεια και λογοδοσία.
Ενός σχεδίου που θα επιτρέψει στη χώρα να δείξει στον κόσμο μια άλλη εικόνα και να καταστεί αυτοδύναμη και ισχυρή στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Αυτό το Σχέδιο, θα το συζητήσουμε σε πρώτη φάση στο Προγραμματικό μας Συνέδριο.
Θέλω να σας πω τούτο.
Μετά το Σεπτέμβρη, μπήκαμε σε μια περίοδο περισυλλογής. Ήταν αναμενόμενο, θα έλεγα και αναγκαίο. Τώρα είμαστε πιστεύω πιο κατασταλαγμένοι.
Πολλοί ήταν αυτοί που μου είπαν ότι, το ΚΙΝΗΜΑ μας πρέπει να δώσει χώρο στους νέους.
Δεν έχω καμία αντίρρηση.
Αντιθέτως – γνωρίζετε τις απόψεις μου και ότι, πάντα έδινα τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να αγωνιστούν για τα όνειρά τους.
Θα τους ζητήσω να δουλέψουν για τη διαμόρφωση των θέσεών μας και του Σχεδίου που ετοιμάζουμε.
Θέλω ωστόσο, να είμαι ξεκάθαρος.
Από την όσμωση παλαιότερων και νεότερων, από το διάλογο, την αντιπαράθεση, ακόμη και τη σύγκρουση των απόψεων, βγαίνουμε πιο δυνατοί και πιο χρήσιμοι για τη χώρα.
Στη λεγόμενη αντίθεση παλιών και νέων εγώ βλέπω μια σύνθεση – μέσα όμως από μια διαδικασία.
Στόχος – να αξιολογήσουμε τι αφήνουμε πίσω μας και τι κρατάμε από τα παλιά – τι παίρνουμε από το νέο που έρχεται.
Σε ιδέες, πολιτικές και πρακτικές.
Τι σημαίνει σήμερα προοδευτικό και τι χρειάζεται σήμερα να είναι η Ελλάδα.
Γι” αυτό θέλω και οι πιο έμπειροι από εμάς, να συμβάλουν με όλες τους τις δυνάμεις στην προσπάθεια αυτή και να στηρίξουν τους νεότερους, νεότερους όχι μόνο ηλικιακά.
Όλοι εμείς που έχουμε πίσω μας μια πορεία, είναι η ώρα, τώρα μάλιστα που δεν βρισκόμαστε σε θέσεις εξουσίας, να αφιερώσουμε τις δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Αυτή πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η μεγαλύτερη προσφορά που μπορούμε να κάνουμε.
Και βέβαια, αυτό θα βοηθήσει και εμάς τους παλαιότερους να αποκτήσουμε νέες εμπειρίες, χρήσιμες στον αγώνα που δίνουμε και θα συνεχίσουμε ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμη να δίνουμε.
Στην προσπάθεια αυτή, έχουμε ήδη μια καλή βάση για να πατήσουμε.
Τη δουλειά που έγινε στους Τομείς του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και θέλω γι” αυτό να ευχαριστήσω όλους όσοι συνέβαλαν σε αυτή τη δουλειά και να τους πω ότι θα συνεχίσουν, ανεξάρτητα από τις όποιες ανακατατάξεις, να κάνουν.
Για όλα αυτά θα υπάρξουν σχετικές ανακοινώσεις.
Τρίτη προτεραιότητα
Η διαρκής μέριμνά μας για τη συμπόρευση των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
Των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας.
Η συμπόρευση όλων αυτών των δυνάμεων, όπως τονίζουμε και στην ιδρυτική μας διακήρυξη, αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσουμε να πετύχουμε το στόχο της προοδευτικής αλλαγής της χώρας.
Οι προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, έχουν χρέος να υπερασπιστούν στη δημόσια συζήτηση την αναγκαιότητα της αλλαγής της χώρας και πολύ περισσότερο της προοδευτικής αλλαγής της χώρας.
Γνωρίζετε ότι, αυτήν την προσπάθεια την ξεκίνησα πολύ νωρίς.
Πολύ πριν τις εκλογές του 2009. Πρόσφατα είδα ότι υπάρχουν και σχετικές αναφορές για εκείνες μου τις πρωτοβουλίες σε ένα βιβλίο.
Δυστυχώς, ούτε τότε κατέστη δυνατόν να επιτευχθεί, ούτε αργότερα, όταν βρεθήκαμε στην κυβέρνηση – και παρά το εθνικό πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ένεκα της κρίσης, ούτε και στη συνέχεια, όταν από το 2014, εξέφρασα τις απόψεις μου για την πορεία της χώρας αλλά και του ευρύτερου χώρου μας.
Ακόμη και οι συνεχείς παρεμβάσεις μου μέχρι και λίγο πριν από τις εκλογές βρέθηκαν απέναντι στη σιωπή των άλλων.
Δυστυχώς.
Δυστυχώς, γιατί η συνεργασία, είτε αυτή αφορά τη χώρα, είτε το χώρο μας, δεν μπορεί να είναι μια α λα καρτ διαδικασία, ούτε μπορεί κανείς να επιδεικνύει ευαισθησία για αυτά τα ζητήματα, αντιστρόφως ανάλογη με την προσωπική του κατάσταση ή τη θέση στην οποία βρίσκεται σε συγκεκριμένη περίοδο.
Η πεποίθηση του καθενός μας για τα θέματα αυτά, εκφράζεται εμπράκτως όταν κανείς βρίσκεται σε θέση ισχύος, όχι το αντίστροφο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εμείς παραμένουμε συνεπείς με τις θέσεις μας.
Και η θέση μας είναι απολύτως σαφής:
– Στο διάλογο για τη συνεργασία των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων συμμετέχουμε όλοι ισότιμα, χωρίς προαπαιτούμενα, με τις απόψεις και τις θέσεις μας.
– Συμμετέχουμε όμως, με όρους πολιτικούς και με γνώμονα τη συνέπειά μας στις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά μας.
Είμαστε όλοι ισότιμοι.
Όμως –
Κάποιοι παρέμειναν συνεπείς σε αυτά, παρά το όποιο κόστος, πολιτικό ή προσωπικό,
κάποιοι δεν υπερασπίστηκαν τον αγώνα που δώσαμε
και είτε με τη στάση τους έδωσαν άλλοθι σε εκείνους που πολέμησαν την εθνική μας προσπάθεια στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων,
είτε συνέβαλαν στην απαξίωση και την απομείωση της παράταξής μας.
Όπως βέβαια, υπάρχουν και όσοι χρησιμοποίησαν την παράταξη για τις προσωπικές τους επιδιώξεις.
Όλα αυτά κρίνονται.
Αλλά πάνω απ” όλα, υπάρχει το χρέος των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη χώρα.
Και εμείς οφείλουμε να υπηρετήσουμε αυτό το χρέος.
Για να είμαστε όμως αξιόπιστοι και χρήσιμοι για τη χώρα, πρέπει να λέμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη.
Και να προσερχόμαστε στον κοινό αγώνα με σεβασμό και ήθος.
Όλα τα άλλα, διαδικασίες και οδικοί χάρτες, έπονται.
Γι” αυτό το λόγο, εμείς θα είμαστε πάντα παρόντες, αλλά με τις αρχές μας, τις αξίες μας, τα ιδανικά μας, τις θέσεις και τις απόψεις μας, συντεταγμένοι και πάντα προσηλωμένοι στο διακύβευμα της χώρας.
Και αυτό είναι ένα: να τελειώνουμε με το παρασιτικό πελατειακό πολιτικο-οικονομικό σύστημα.
Με την κυβέρνηση της ΝΔ αυτό το σύστημα άλωσε, κράτος, ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, δικαιοσύνη, προνοιακές υπηρεσίες, έφερε την Ελλάδα κοντά στην καταστροφή.
Από την ανταπόκρισή τους σε αυτό το διακύβευμα θα κριθούν οι προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις.
Γιατί αυτό είναι το χρέος τους απέναντι στη χώρα.
Όλα τα άλλα, δεν μας ενδιαφέρουν.
Γιατί οι συμπολίτες μας μας βλέπουν και δεν θα συγχωρήσουν οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη.
Ας μην διαφεύγει κανενός ότι, η κυβέρνησή μας – για την οποία δυστυχώς κάποιοι αποφεύγουν επιμελώς να μιλήσουν, ακόμη και όταν αναφέρονται στο έργο της -, αναγκάστηκε σε πτώση, όχι γιατί για λόγους επιβίωσης της χώρας αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια πολιτική λιτότητας, προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα, αλλά γιατί στη σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα, δεν βρέθηκαν όλοι οι άνθρωποί μας στο ίδιο μετερίζι, με το σθένος και τη δύναμη να προχωρήσουν στη μάχη.
Και οι συμπολίτες μας δεν θα μας το συγχωρήσουν αυτό για δεύτερη φορά.
Με αυτά τα λόγια σας εύχομαι και πάλι,

Καλή χρονιά
και
Χρόνια Πολλά.
Καλό μας αγώνα.

Ο Γιώργος έκοψε την πίτα του «ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ» και έστειλε μήνυμα για την Κεντροαριστερά!



Παρουσία πλήθους κόσμου στον Πολυχώρο της οδού Πειραιώς 87, ο επικεφαλής του «Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών» και πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του κόμματος.

Οι συγκεντρωμένοι χειροκρότησαν και αποθέωσαν για ακόμη μια φορά τον Γιώργο Παπανδρέου με το γνωστό  σύνθημα «Παπανδρέου», με τον ίδιο να κάνει λόγο στην ομιλία του για «συμπόρευση όλων των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς».
«Να διαδραματίσουμε ρόλο για την ενότητα του ευρύτερου χώρου με προοδευτικό πρόσημο», είπε ο πρώην πρωθυπουργός, με τη λέξη «προοδευτικό» να τη χρησιμοποιεί ουκ ολίγες φορές, αφού είπε στη συνέχεια, πως «πρέπει να μαζευτούν οι προοδευτικές δυνάμεις, είναι χρέος για τη χώρα» και εκτίμησε πως «οι πολίτες δεν θα συγχωρήσουν άλλη εξέλιξη».
Αναφερόμενος ειδικότερα στην προσπάθεια που γίνεται αυτό το διάστημα στο χώρο της Κεντροαριστεράς υποστήριξε πως «θα πρέπει να μπει ένα πολιτικό πλαίσιο και όχι να μοιράσουμε καρέκλες», ενώ υπενθύμισε τις προσπάθειες που είχε κάνει και ο ίδιος προς αυτή την κατεύθυνση όταν ήταν πρωθυπουργός, αλλά και μετά ως επικεφαλής του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.  Όπως χαρακτηριστικά είπε «το Κίνημα θα συμμετέχει στο διάλογο, ισότιμα, χωρίς προαπαιτούμενα. Εμείς θα είμαστε παρόντες στο διακύβευμα».
Εξάλλου, εξαπέλυσε επίθεση στην κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για «ταπείνωση και μοιρολατρία που βίωσε η ελληνική κοινωνία από τις ψεύτικες ελπίδες για σωτηρία της χώρας από την Ρωσία ή την Κίνα».
Όσον αφορά για το πού έπεσε το φλουρί, οι τυχεροί ήταν οι νέοι του Κινήματος!







Πηγή: Κεραμιδόγατος

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ο επίμονος κ. Βενιζέλος και τα μαθήματα της ΔΗΜΑΡ

Του Κων/νου Αλεξάκου
 
Το λάθος του κ. Βενιζέλου έγινε πολλά χρόνια πριν, δεκαετίες, όταν έκατσε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου χωρίς να μείνει πιστός στα ακλόνητα, μέχρι σήμερα, πιστεύω του. Δεν είχε, δεν έχει και δε θα έχει ποτέ σχέση με καμία αριστερά, με καμία σοσιαλδημοκρατία, με κανέναν προοδευτισμό. Το προσπάθησε, μίλησε για αυτά, αλλά δεν πείστηκε ποτέ ο ίδιος.


Η συμμαχία με τους Σαμαρά και Μπαρόζο για να σταματήσουν ένα ψύχραιμο δημοψήφισμα το Νοέμβριο του 2011 δεν ήταν μία άτιμη πράξη σε ό,τι τον αφορά. Αντιθέτως, ήταν μία «πράξη ευθύνης», μαζί με τους εκπροσώπους της ελληνικής και ευρωπαϊκής δεξιάς, προκειμένου να σταματήσει μία δημοκρατική διαδικασία βάσης. Μία ακόμα από όλες αυτές που πρότεινε κάθε τόσο ο διαχρονικός του αντίπαλος, Γιώργος Παπανδρέου, που μόνο οργή και αντίδραση του προκαλούσαν κάθε φορά. Επέμεινε στην ορθότητα ενός κοινοβουλευτικού εκβιασμού, που πρότεινε πίσω από κλειστές πόρτες, μία ζαριά με τη χώρα να κρέμεται από μία κλωστή το 2010, για ψήφιση του πρώτου Μνημονίου από 180 βουλευτές.

«Αν δεν ψήφιζε ο τότε αντιμνημονιακός Σαμαράς, στον ανεύθυνο δρόμο του για το γκουβέρνο, κ. Πρόεδρε»;
«Κακό του κεφαλιού του», απαντά ο κ. Βενιζέλος. Ο ίδιος θα επέπλεε. Τι κι αν ο λαός δε θα είχε φάρμακα ή τρόφιμα. «Ας πρόσεχαν». Οι άλλοι. «Εγώ, τα είπα» θα απαντούσε. Τι κι αν η επίκληση του Άρθρου 28 του Συντάγματος (§2) για την ψήφιση από 180 βουλευτές, έδωσε πάτημα σε πολλούς (από τη ΧΑ μέχρι τους Τσίπρα και Σαμαρά) να μιλήσουν για εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας.


 2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών. 


Κανένας συντηρητικός δεν εμπιστεύτηκε τη συμμετοχικότητα, την ανοιχτότητα, ή τελικά το λαό. Αντιθέτως, τον αντιμετώπιζε πάντα με δυσπιστία, καχυποψία και καμιά φορά έχθρα, ειδικά όταν «δεν τον καταλαβαίνει». Κανένας συντηρητικός δε δέχτηκε πως είναι δική του δουλειά να καταλαβαίνει και να υπηρετεί τον πολίτη και όχι το αντίστροφο. Πως το αντίστροφο δεν είναι προοδευτισμός, αλλά Λουδοβικισμός. Αριστοκρατία.
Κλειστές διαδικασίες, κονκλάβια, συναντήσεις «προέδρων» αντί υπουργικού συμβουλίου ή διαβούλευσης, Εκκλησία, Μπαλτάκοι να καθυβρίζουν όσους περνάνε τις μέρες τους να καταγράφουν τα περιστατικά ρατσιστικής βίας, τις δολοφονίες, που το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στοίβαζε στο συρτάρι του υπουργού. Τριανταδύο ήταν οι στοιχειοθετημένες, αλλά έπρεπε να δολοφονηθεί ο Φύσσας για να το ανοίξουν το ρημάδι. Έπρεπε να μας απειλήσει ο Γιούνκερ πως θα ακυρωθεί η Ελληνική Ευρωπαϊκή Προεδρία.
Το πρόβλημα έρχεται όταν με τέτοια μυαλά πας να κουμαντάρεις αριστερό καράβι. Όσο κι αν το βαφτίσεις «κεντροαριστερό», όσες «πρωτοβουλίες» και «κινήσεις» κι αν στήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις να χειραγωγήσεις την κοινή γνώμη με τα φίλια συντηρητικά Μέσα (αντί να την πάρεις μαζί σου τίμια, με σεβασμό στο τι έχει να πει - στο τι θέλει), όσο κι αν μαραζώσεις τα όργανα στο κόμμα σου, κάποια στιγμή, θα σε τουμπάρει. Θα σε ξεράσει. Θα πέσεις, όπως κι αν σκαρφάλωσες στην καρέκλα, καπετάνιε. Και θα μείνεις μόνος σου με το λοστρόμο - πιστό σκυλί στον έναν - να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά. Τι άλλο θέλουν οι αχάριστοι.
Η σοσιαλδημοκρατία ανήκει στην αριστερά Βαγγέλη. Είναι αριστερή. Όχι κομμουνιστική - να προλάβω τους βιαστικούς. Και η αριστερά, δεν είχε και δε θα έχει ποτέ τη σχέση που εσύ θρέφεις, για παράδειγμα, με την Εκκλησία ή τον Τύπο. Δεν τη σέβεσαι καν, δε δέχεσαι τις αρχές ή τις διαδικασίες της, τα πιστεύω και το μοντέλο ηγεσίας της. Πρόταγμα, είναι αυτό που προτάσσεις για να πείσεις. Δεν το επιβάλεις. Αυτά ανήκουν στους συντηρητικούς - στους κομμουνιστές και τους αριστοκράτες.
Η σοσιαλδημοκρατία, στην κρίση που περνά και εδώ που έφτασε, έχει μία επιλογή: να παραδοθεί στη βάση της για να την επαναπροσδιορίσει. Να την ανατάξει. Το μάθημα της ΔΗΜΑΡ, εδώ, είναι χρήσιμο. Όταν βρέθηκε το 2012 σε αντίστοιχο δίλημμα, μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, όταν καλέστηκε να απαντήσει στο «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ», δεν είχε τίποτα να προτάξει. Δεν είχε τίποτα να πει. Και χάθηκε. Η σοσιαλδημοκρατία ή θα χαθεί, ή θα αναστηθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016, με το ίδιο ερώτημα να τη σφυροκοπεί. Ή θα απαντήσει με το δικό της πρόταγμα, ή θα χαθεί στο δίπολο, ό,τι κι αν διαλέξει ανάμεσα στα δύο.
Κάποτε ήταν ο Τρίτος Δρόμος. Σήμερα ίσως ο Τέταρτος. Σίγουρα όμως δεν είναι κάποιος από τους άλλους δύο, Βαγγέλη. Όποιος θέλει έναν από τους δύο, θα τον διαλέξει - οι κολαούζοι δεν είναι χρήσιμοι σε κανέναν. Γι' αυτό δεν ψηφίζονται ποτέ.
Έχω αρχίσει να έχω ένα απεριόριστο σεβασμό για την επιμονή σου σε αυτό που ουδείς ήθελε εξαρχής, αυτό που ακόμα κι όταν το επέβαλες, έχασε. Καταψηφίστηκε.
Χαμογελάω με τα σχήματα που έφτιαξες, αυτά που μόλις πήγαν να αποκτήσουν δική τους πνοή, τα σκότωσες στο όνομα Σου.
Οικτίρω την προσπάθεια σου να τα δικαιώσεις σήμερα, να αποποιηθείς την εκτέλεσή τους πριν την κάλπη, όπου φάνηκε τι ήταν και γι'αυτό καταψηφίστηκαν.
Όπως οικτίρω και την αδυναμία σου να χωνέψεις όσα η Ιστορία, που τόσο χρησιμοποίησες στους λόγους σου, θα είχε να σου προσφέρει αν τη διάβαζες αντί να την τσιτώνεις για να σε χωρέσει.

Πάντα μόνος σου πήγαινες. Απάντα μόνος σου, λοιπόν, στο «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ» και προχώρα. Μόνος σου. Κι άσε το ξένο σώμα, την αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία και τη βάση στην ησυχία τους. Διόρθωσε το λάθος που έκανες τότε, όταν προσκολλήθηκες στον Αντρέα. Φύγε

Πηγή: Πολίτης


Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Συνέντευξη του Προέδρου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Γιώργου Α. Παπανδρέου


Βασίλης Σκουρής: Κύριε Πρόεδρε, η χώρα βρίσκεται πάλι μπροστά σε κρίσιμες στιγμές. Εκτιμάτε ότι μια οικουμενική ή μια κυβέρνηση συνεργασίας όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων θα είναι η λύση;
Γιώργος Παπανδρέου: Μια πραγματική προσπάθεια συναίνεσης ξεκινάει πάντα από την ειλικρινή πρόθεση εκείνου που ηγείται μιας χώρας. Αλλιώς, θεωρείται υποταγή στις στενές κομματικές ανάγκες και βουλήσεις της πλειοψηφίας.
Η πίστη για πραγματική εθνική συναίνεση σε έναν ηγέτη, φαίνεται όταν τη διατυπώνει εξαρχής, χωρίς να φοβάται το πολιτικό κόστος των αποφάσεών του. Το κάναμε εμείς ως κυβέρνηση και πριν από το Μνημόνιο και για το Μνημόνιο και μετά το Μνημόνιο, αλλά γνωρίζετε την αρνητική στάση των άλλων κομμάτων.
Η συναίνεση έχει και άλλες προϋποθέσεις. Να ανοίξεις πραγματικές διαδικασίες διαβούλευσης. Όπως εμείς το κάναμε με ανοιχτή και αδιαμεσολάβητη διαβούλευση μέσω διαδικτύου, αλλά και με τις δύο αναγνώσεις νομοσχεδίων στην Βουλή, δίνοντας χρόνο στους κοινωνικούς φορείς και στα κόμματα να εκφραστούν.
Η συναίνεση απαιτεί ειλικρίνεια. Να λέμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη. Να μιλάμε «ήσυχα και απλά», όπως θα έλεγε ο ποιητής. Να μην κρύβουμε στοιχεία και καταστάσεις. Εγώ απλές αλήθειες είπα. Με παρρησία.
Χωρίς αυτή τη βάση, χτίζουμε στην άμμο.
Συναίνεση σημαίνει και κάτι ακόμα, την πίστη σου, ότι και ο πολιτικός σου αντίπαλος ή ένας απλός πολίτης μπορεί να προσφέρει κάτι πολύτιμο στις λύσεις που αναζητάς. Να μην το φοβάσαι καθόλου, να μην καλλιεργείς φοβίες και καχυποψίες, αλλά να καλοδέχεσαι τη διαφορετική, ακόμα και αιρετική σκέψη, στο διάλογο. Να δημιουργείς περιβάλλον που δεν δαιμονοποιεί κάθε νέα ή διαφορετική άποψη.
Η κυβέρνηση πρώτα, αλλά και τα κόμματα, τα ΜΜΕ, οι φορείς, έχουν ευθύνη να καλλιεργηθεί αυτό το δυναμικό και δημιουργικό κλίμα συζήτησης που σπα δογματισμούς και αγκυλώσεις.
Πολλοί μιλάνε για συναίνεση και συνεργασία, κ. Σκουρή, αλλά λίγοι το εννοούν, όπως το περιγράφω.
Για πολλούς, είναι ένα επικοινωνιακό τερτύπι σε δύσκολες στιγμές.
Γιατί ο κ. Καραμανλής θυμήθηκε τη συναίνεση το 2009, όταν επί πέντε χρόνια αγνοούσε τις εκκλήσεις μας; Γιατί κάλεσε τα κόμματα μόνο όταν βρέθηκε πίσω στις δημοσκοπήσεις – γνωρίζοντας αλλά αποκρύπτοντας την πραγματική κατάσταση που σκίαζε τη χώρα;
Γιατί η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θυμήθηκε τη συναίνεση, αφού ένιωσαν ότι χάνουν την εξουσία και έφτασαν τα πράγματα στα άκρα με την ΕΡΤ;
Και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ άρχισε να μιλάει για συναίνεση και συνεργασία αφού προηγήθηκε το τραγικά τυχοδιωκτικό πρώτο οκτάμηνο και βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο.
Αξιόπιστη συνεργασία δεν χτίζεται όταν έχουν ειπωθεί βαριές κουβέντες εκατέρωθεν. Κουβέντες που στόχο είχαν να πολώσουν, είτε για να κερδίσουν οπαδούς είτε για να αποτρέψουν διαρροές. Αλλά που μικρή σχέση είχαν με αλήθειες. Με αλήθειες που θα ανάγκαζαν κάθε κόμμα να κρίνεται επί του συγκεκριμένου και όχι με το θυμικό ή τη μυθοπλασία, όπως συνέβη έντονα τα τελευταία χρόνια.
Παρότι διασύρθηκα όσο λίγοι από τους πολιτικούς μου αντιπάλους, αποκαλύπτοντας απλές αλήθειες και σηκώνοντας ευθύνες που δεν μου ανήκαν, επιμένω, φωνάζω εδώ και χρόνια για μια κουλτούρα συναίνεσης και συνεργασίας. Μπορούμε και πρέπει να αναδείξουμε τις πραγματικές – όχι επίπλαστες, διαφορές μας, χωρίς να δαιμονοποιούμε τον άλλον.
Αρκετά διχάσαμε την ελληνική κοινωνία. Αρκετά τη διαιρέσαμε τη στιγμή που χρειαζόταν κοινωνική ενότητα απέναντι στη λαίλαπα των αγορών.
Δεν είναι τραγικό 6 χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης να είμαστε πάλι μπροστά σε κρίσιμες στιγμές; Όταν μάλιστα, μέσα μόλις στα πρώτα δύο χρόνια είχαμε καταφέρει να πετύχουμε το 90% της προσαρμογής; Σκεφτείτε τι πλήρωσε ο Ελληνικός λαός στη συνέχεια, χωρίς να καταφέρουμε σε 4 χρόνια να πετύχουμε το υπόλοιπο 10%. Έλεος πια.

ΒΣ: Αν ο Αλέξης Τσίπρας προχωρήσει σε αναδιάρθρωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως φαίνεται να συζητά, τα κόμματα της κεντροαριστεράς πρέπει να ανταποκριθούν;
ΓΠ: Φοβάμαι ότι στο σημερινό πολιτικό τοπίο κάθε κίνηση ερμηνεύεται με καχυποψία και κυνισμό. Όλοι και πολλά ΜΜΕ, θεωρούν ότι ενδεχόμενες κινήσεις που μπορεί να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση είτε από τον Πρωθυπουργό είτε από άλλα κόμματα θα γίνουν για την εξουσία, για την καρέκλα. Οι μεν να τη διατηρήσουν, οι δε να καθίσουν.
Μακάρι να βρεθεί το πολιτικό θάρρος για μια συμφωνία προγραμματικού χαρακτήρα, με ένα ξεκάθαρο πολιτικό πλαίσιο, γιατί αυτό θα αποτελούσε προϋπόθεση για ουσιαστική συνεργασία – που δεν θα περιορίζεται απλά σε ένα δύσκολο ή μη δημοφιλές νομοσχέδιο, αλλά που θα μπορούσε να απαντήσει στην ουσία του βασικού εθνικού διακυβεύματος:
Να αλλάξουμε την Ελλάδα, ξεριζώνοντας με μεταρρυθμίσεις το πελατειακό κράτος που μας οδήγησε το 2009 στο γκρεμό.
Εδώ ακόμα και τώρα, πολλοί από τους κυβερνώντες πιστεύουν ότι το πρόβλημα της χώρας ήταν το Μνημόνιο το 2010 και όχι το πελατειακό σύστημα που κορυφώθηκε το 2009, γονάτισε τη χώρα και οδήγησε στο Μνημόνιο.
Αν δεν αναγνωρίζεις το πραγματικό πρόβλημα, πώς είναι δυνατόν να βρεις λύση;
Ας μην κοροϊδευόμαστε ακόμη και τώρα.

ΒΣ: Στο ασφαλιστικό τι πρέπει να γίνει ώστε να υπάρξει στοιχειώδης συνεννόηση και ουσιαστικός διάλογος και όχι κομματική σύγκρουση και μόνο;
ΓΠ: Όλοι ξέρουμε ότι το ασφαλιστικό σύστημα παρουσιάζει εγγενείς και μεγάλες αδυναμίες, αλλά και αδικίες.
Θάρρος να τις διορθώσουμε, σημαίνει να μην μετατρέπεται το ασφαλιστικό σε πολιτικό εργαλείο απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους, αντί να δοθεί πραγματική λύση, που όλοι ξέρουν ότι χρειάζεται. Δυστυχώς, αυτή ήταν η δική μου εμπειρία ως πρωθυπουργός. Και δεν ήμουν ο πρώτος. Αναγκαστήκαμε όμως, να αναλάβουμε μεγάλες ευθύνες χωρίς καμία στήριξη και με πολλά ισχυρά συμφέροντα να πολεμούν δίκαιες και ορθολογικές λύσεις. Με το νόμο που περάσαμε τότε, βάλαμε ένα πλαίσιο που αναγνώριζε το πραγματικό πρόβλημα, αλλά…
Δεν είναι τραγικό;
Ποιος διάλογος;
Ποια συνεννόηση;
Και ποιος πλήρωνει τελικά; Ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, η μικρομεσαία επιχείρηση, ο Έλληνας φορολογούμενος. Και τώρα βλέπω ότι θα κληθούν να πληρώνουν ακριβά, νέοι, επιστήμονες, δημοσιογράφοι.
Γιατί;
Επειδή κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν με όσα έχουν προηγηθεί, προτιμούν να παίξουν το μουντζούρη αντί να βρουν λύση.
Παρόλα αυτά, έχω πει στο παρελθόν και θα το επαναλαμβάνω συνέχεια: Οι πολιτικές δυνάμεις δεν είναι εφικτό, ούτε καν θεμιτό να συμφωνούν σε όλα. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα.
Μπορεί τα κόμματα να διαφωνούμε στο ποιοι πρέπει να πληρώνουν φόρους ή εισφορές και πόσο, αλλά μπορούμε κάλλιστα να συμφωνήσουμε για το πώς θα παταχθεί η φορολογική ανομία και η εισφοροδιαφυγή.
Μπορεί να διαφωνούμε στο ρόλο που πρέπει να έχει το δημόσιο στην οικονομία, αλλά μπορούμε κάλλιστα να συμφωνήσουμε στο ότι πρέπει να λειτουργεί ηλεκτρονικά, με διαφάνεια, διαύγεια, λογοδοσία, αξιοκρατία.
Μπορεί να διαφωνούμε για το πώς πρέπει να λειτουργεί η δημόσια υγεία. Σίγουρα όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε στην ανάγκη πλήρους σεβασμού του κάθε ευρώ που δαπανάται εκεί.
Εκτός αν είναι τόσο ισχυρά τα συμφέροντα – αυτά που βολεύονται με αυτή την κατάσταση -, και έχουν αλώσει τα κόμματα, έχουν ευνουχήσει τη δημοκρατία μας.
Γιατί εγώ τα αντιμετωπισα αυτά τα κατεστημένα. Και μόνος. Χωρίς πλάτες από κανένα άλλο κόμμα – δεξιά ή αριστερά.
Επαναλαμβάνω: Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα. Βούληση απαιτείται στα αυτονόητα. Εκεί που όλοι συμφωνούμε, όποια κι αν είναι αυτά που συμφωνούμε, ας προχωρήσουμε μπροστά. Πέρα από τα Μνημόνια, με ένα Εθνικό Συμβόλαιο.
Στη σημερινή παγκόσμια οικονομία, οι χώρες που έχουν ελπίδα να πρωτοστατήσουν και να αντιμετωπίσουν με κοινωνική ευαισθησία τους ανέμους των αγορών, είναι εκείνες που έχουν λειτουργική δημοκρατία, διαβούλευση και συμμετοχή του πολίτη, αίσθημα εμπιστοσύνης στη λειτουργία των θεσμών και διαφάνεια αντί μιας πολύπλοκης πελατειακής γραφειοκρατίας.
Το ασφαλιστικό, κ. Σκουρή, είναι πρόκληση για εθνική συνεννόηση.
Με σαφήνεια, λοιπόν:
Επτά χρόνια μετά την έναρξη της ύφεσης και ακόμη δεν υπάρχει δυνατότητα συμφωνίας για τα αίτια που καθιστούν αναγκαία μία νέα παρέμβαση στο ασφαλιστικό.
Για εμάς, αριστερή ή προοδευτική πολιτική στο ασφαλιστικό είναι μια πολιτική που κατανέμει δίκαια τα βάρη στο εσωτερικό της ίδιας γενεάς αλλά και μεταξύ διαφορετικών γενεών.
Γι” αυτό, ο διάλογος και η συναίνεση σε μια προοδευτική λύση προϋποθέτουν συμφωνία σε αρχές που πρέπει να καθοδηγούν τη νέα παρέμβαση και ας υπάρχουν διαφορές στα μέσα με τα οποία αυτές θα ενσωματωθούν στη νέα παρέμβαση.

ΒΣ: Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ τι σηματοδοτεί κατά τη γνώμη σας για την αξιωματική αντιπολίτευση; Και θα οδηγήσει σε αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος;
ΓΠ: Κατ” αρχήν χαίρομαι γιατί με τον αγώνα πολλών στο ΠΑΣΟΚ, τότε που είχα την προεδρία του κόμματος, καθιερώσαμε μια συμμετοχική διαδικασία εκλογής ηγεσίας που έδωσε στη συνέχεια τη δυνατότητα στον ψηφοφόρο και της ΝΔ να αποφασίζει για το δικό του κόμμα.
Όσο για την επιλογή του κ. Μητσοτάκη. Όλοι κρινόμαστε από τα έργα μας. Από αυτά θα κριθεί και ο κ. Μητσοτάκης, στον οποίο εύχομαι ειλικρινώς καλή επιτυχία επ” οφελεία της χώρας και του Ελληνικού λαού. Αν ο κ. Μητσοτάκης πολιτευτεί με γνώμονα το γενικό καλό, τότε η προσφορά του θα είναι θετική.
Όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, και εδώ με θετικό τρόπο θα σταθώ. Εύχομαι η επιλογή του κ. Μητσοτάκη να αποτελεί και αποδοχή της αρνητικής στάσης που τήρησε η ΝΔ την περίοδο της κρίσης και παραδοχή της αδήριτης για τη χώρα ανάγκης, να αλλάξει πολιτική.
Από την άρνηση να περάσει στην πρόταση για την οριστική έξοδο από την κρίση και την οικοδόμηση της επόμενης ημέρας.
Δυστυχώς, δεν είδα να επικρατεί κατά την εσωκομματική προεκλογική περίοδο ένας λόγος με αυτό το περιεχόμενο, αλλά ας το ελπίσουμε.
Για μένα κ. Σκουρή, η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από τη συνολική ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς προοδευτικό πρόσημο.
Και εδώ, ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας, είναι καθοριστικός, θα έλεγα, ιστορικός. Γιατί είναι αυτός που μπορεί να αναδεικνύει αυτόνομες δυνάμεις της κοινωνίας που πιστεύουν, συμμαχούν και παλεύουν καθημερινά για μια λειτουργική δημοκρατία. Απεξαρτημένη από τις πελατειακές δεσμεύσεις διαφόρων κατεστημένων.
Αυτό το εθνικό χρέος πρέπει να υπηρετήσουμε. Να πρωταγωνιστήσουμε στην αλλαγή της χώρας, που σημαίνει, εκ βάθρων αλλαγή του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης, της τοπικής αυτοδιοίκησης, του παραγωγικού μοντέλου.
Και μάλιστα, με προοδευτικό πρόσημο που θέτει τον πολίτη στο επίκεντρο των αποφάσεων.

ΒΣ: Για εσάς ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει ή όχι στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη;
ΓΠ: Μπορεί οι πολιτικοί να αυτοπροσδιοριζόμαστε όπως θέλουμε, αλλά αρχή άνδρα – και κόμμα θα έλεγα, δείκνυσι.
Εκτός από το σύμφωνο συμβίωσης και μερικές κοινωνικής ευαισθησίας κινήσεις, δεν εντοπίζω πολύ προοδευτισμό. Αντίθετα παρατηρώ αυξημένη έφεση σε πελατειακές λογικές και έναν ιδιότυπο κρατισμό στη λογική «να βολέψουμε τα δικά μας παιδιά και να δημιουργήσουμε δικούς μας πελάτες». Αλλά και πολλές προσπάθειες να μείνουν εκτός ηλεκτρονικής καταγραφής και διαγωνισμών, δημόσια έργα και συμβάσεις. Αδιέξοδες αυτές οι λογικές. Τις πολέμησα από τη στιγμή που εκλέχθηκα βουλευτής Αχαΐας – είναι άκρως συντηρητικές και κατατρώνε το δημόσιο πλούτο, που ανήκει στον Ελληνικό λαό.
Αυτά μας χρεοκόπησαν. Αυτά καλλιέργησαν έναν πολιτικό πολιτισμό εξάρτησης, παρασιτισμού που πλήρωνουμε σήμερα. Αυτά υπονομεύουν το μέλλον της νέας γενιάς.
Θα έλεγα δεν αξίζουν αυτές οι λογικές στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων υπάρχουν πολλοί προοδευτικοί πολίτες, ίσως πολλοί περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο κόμμα αυτήν την ώρα.
Γι” αυτό, με απόλυτο σεβασμό στην αυτονομία του κάθε χώρου, αισθάνομαι την ανάγκη να απευθυνθώ στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να τους επιστήσω την προσοχή στο πλήγμα που επιφέρουν αυτές οι συντηρητικές και πελατειακές επιλογές στον ευρύτερο χώρο μας, στην αριστερά και πολύ περισσότερο στις αρχές και τις αξίες μας, στο ηθικό μας πλεονέκτημα. Όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, πρέπει να υπερασπιστούμε τα ιδανικά μας – έστω και τώρα, έστω και αργά για κάποιους.

ΒΣ:  Αλήθεια κ. Πρόεδρε εκτιμάτε ως ειλικρινές το άνοιγμα που σας έγινε από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη;
ΓΠ: Ποιο «άνοιγμα»; Ειλικρινές; Όταν κάθισαν στο τραπέζι των συζητήσεων, αντί για συνεργασία ζήτησαν να διαλύσω το ΚΙΝΗΜΑ και να μην κατεβώ σε εκλογές. Πέρα από το απαράδεκτο των όρων, το ωραίο ήταν ότι «ξέχασαν» να τους θέσουν και στη ΔΗΜΑΡ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Φοβερό «άνοιγμα»… κρίμα. Κρίμα γιατί δύο φορές το καλοκαίρι του 2015, προ εκλογών, είχα κάνει δημόσιες παρεμβάσεις για ουσιαστικές προγραμματικές συγκλήσεις. Σιωπή τότε από τις ηγεσίες των άλλων κομμάτων.

ΒΣ: Μια ειλικρινής απορία: Τι θα κάνετε με το ΚΙΝΗΜΑ; Σας αξίζει ένα κόμμα του 1%; Και τι πρέπει να γίνει στο χώρο;
ΓΠ: Θα σας πω. Έβλεπα τις 300.000 – 400.000 πολιτών που συμμετείχαν στις εκλογές ανάδειξης νέου αρχηγού στη ΝΔ και ξέρετε τι σκεφτόμουν; Πόσοι εκατοντάδες χιλιάδες περισσότεροι θα συμμετείχαν σε αντίστοιχες ανοικτές διαδικασίες στο δικό μας χώρο, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, το χώρο που έφερε αυτές τις διαδικασίες στην Ελλάδα, αν καταφέρναμε να εμπνεύσουμε και να κινητοποιήσουμε τον κόσμο, τους προοδευτικούς πολίτες, πολιτικά στεγασμένους και άστεγους.
Αυτό που χρειάζεται ο χώρος μας κύριε Σκουρή, ο χώρος του δήμο δημοκρατικού σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας, είναι αυτό που λέω πάντα, αυτό που πρότεινα και στο ΠΑΣΟΚ το Νοέμβριο του 2014, αλλά δεν εισακούσθηκα: ο χώρος χρειάζεται ένα εγερτήριο πολιτικό δημοκρατικό ΣΟΚ για να ανανήψει. Τίποτα λιγότερο. Όλα από τη βάση. Τώρα. Τα υπαρξιακά ζητήματα του χώρου μπορεί να τα λύσει ο κόσμος του, κανένας άλλος. Χρειάζεται να συμφωνηθεί μεταξύ των κομμάτων του χώρου η ανοικτή προσφυγή στη βάση, που θα οδηγήσει σε Συνέδριο όπου θα αποφασιστούν τα πάντα – όνομα, σύμβολα, καταστατικό και κυρίως πολιτικές θέσεις. Μετά εκλογές Προέδρου και οργάνων από τη βάση. Και θέλω και τη νέα γενιά μπροστά. Αυτά έλεγα, αυτά λέω, αυτά χρειάζεται ο χώρος. Όλα από τη βάση. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι παρασκηνιακές συμφωνίες κορυφής, που δεν αφορούν κανέναν και προσωπικά μου προκαλούν αλλεργία.
Η κατεύθυνση που υποδεικνύω είναι η ενδεδειγμένη. Το ΚΙΝΗΜΑ θα πιέσει προς αυτή. Αυτός ήταν εξαρχής ο ρόλος του, να αποτελέσει τον καταλύτη της ανασύνταξης του ιστορικά σημαντικότερου πολιτικού χώρου στην πατρίδα μας, και κατ’ επέκταση στην αλλαγή της ίδιας της χώρας. Όσο οι υπόλοιποι κάνουν πως δεν ακούν, το ΚΙΝΗΜΑ συνεχίζει την υπερήφανη αυτόνομη πορεία του και την προετοιμασία για τις επόμενες εκλογές.

ΒΣ: Θα παραμείνετε ενεργός στην εσωτερική πολιτική ζωή κ. Πρόεδρε ή θα διεκδικήσετε θέση στη διεθνή σκηνή, όπως συχνά γράφεται;
ΓΠ: Όπως ξέρετε συνεχίζω διεθνώς να κινούμαι. Όχι μόνο ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς αλλά σε πάρα πολλά φόρα επενδυτών, πολιτικών, πολιτισμού και ακαδημαϊκών συζητήσεων. Πάντα προωθώντας την Ελλάδα και την πίστη μου στις δυνατότητες του Ελληνισμού.
Όσο για φήμες, άλλο τίποτα. Αν ήθελα κάτι άλλο, αν ενδιαφερόμουν για κάτι, να είστε βέβαιος ότι θα το είχα δηλώσει δημοσίως. Πάντα αυτό έκανα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εγώ είμαι και θα είμαι παρών.